รักซ่อนใจ

เธอ...แอบรักเขามาเนิ่นนาน
เขา...อยากหนีไปให้ไกลห่าง
แต่...เรื่องของหัวใจนั้นห้ามกันไม่ได้ ยิ่งหนีก็ยิ่งรู้สึกรัก ห่วง หวง จนต้องนำเธอมาแนบใจ

รักที่แอบซ่อนไว้ในหัวใจของทั้งสองคนกำลังจะถึงเวลาที่ต้องเผยออกมา

.........................................................................................................................................................................

“ทำงานที่นี่มาประมาณหนึ่งปีแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“แล้วงานหนักหรือเปล่า”
“ไม่หนักเท่าไหร่ค่ะ มียุ่งเป็นบางวันและช่วงสิ้นเดือนเท่านั้นค่ะ”
มนทิราตอบตะกุกตะกัก เธอมักเกรงบุตรชายคนโตของคุณป้าสายใจอยู่เสมอ
“อืม ก็ดี บริษัทที่คุณทำงานอยู่ตอนนี้ก็มั่นคงดีมากอยู่แล้ว แม่ผมจะได้ไม่ต้องคอยพูดฝากคุณให้เข้ามาเป็น “ภาระ” ที่บริษัทผมอีก”

*************

สาวหน้าหวานขยับตัวนั่งตรงๆ ทัดผมอย่างเขินอายที่อยู่ๆ ก็ดันมาหลับโชว์เขาซะได้พลางพับเสื้อสูทที่คลุมกายอยู่ให้เรียบร้อยเพื่อส่งคืนเจ้าของ
“ขอบคุณนะคะสำหรับเสื้อ” มนทิราส่งเสื้อคืน
อนาวินยื่นมือมารับเสื้อไว้แล้วโยนไปข้างหลังส่งๆ
“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าคราวหลังอย่างเที่ยวไปหลับบนรถผู้ชายคนไหนอีกนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าคุณอ่อยเขาเสียเปล่าๆ” คนหน้าขรึมพูดเสียงเรียบๆ
แม้น้ำเสียงที่เขาพูดมาจะไม่ดุดันแต่ทว่าถ้อยความนัยในเนื้อความนั้นก็ทำให้มนทิราหน้าเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมา ช่างน่าอายเสียจริง เขาหาว่าเธอคิดจะอ่อยเขาอีกแล้ว

***************

ก่อนนี้เพราะมั่นใจว่าเธอรักเขามาก มากเสียจนเขาทำอะไรเธอก็ไม่เคยโกรธจึงทำอะไรแย่ๆกับมนทิราไปหลายอย่าง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าความทรมานเป็นอย่างไร มนทิราสอนเขาโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรสักคำ เพราะแค่เธอจากไปเขาก็เหมือนกับตายทั้งเป็น เกือบสามเดือนแล้วที่เธอจากไปเกือบสามเดือนที่เขาต้องทนทรมานอยู่ทุกลมหายใจ อยากกอดอยากบอกว่าเขาขอโทษแต่ดูเหมือนว่ามนทิราคงไม่ให้โอกาสนั้นแก่เขาอีกแล้ว