สามีของข้าไม่ยอมเข้าหอ

"ท่านดีขึ้นบ้างหรือไม่"
เยว่เจียนแทบไม่ได้ยินคำถามเลย เขามัวแต่จดจ้องมองชุดยาวบนร่างระหง เขาไม่คุ้นชินตาเท่าไหร่นัก ปกติแล้วภรรยาเขาชอบแต่งกายด้วยชุดสีจัดจ้าน หาใช่สีอ่อนหวานเช่นนี้
"ท่านชอบหรือไม่ที่ข้าแต่งกายเช่นนี้"
เฟยเฟยเอ่ยเสียงแผ่วเบา หวาบหวามกับสายตาที่มองมา
"เอ่อ...คือ..."
"ชอบหรือไม่"
นางทวนถามอีกครั้งก่อนจะโน้มกายเข้าไปบดเบียดจนร่างนั้นต้องขยับหนี
"คุณหนูสวมใส่อะไรก็งดงามอยู่แล้วขอรับ"
"ข้าถามว่าชอบหรือไม่ชอบ"
นางขึ้นเสียงเล็กน้อยอย่างไม่ได้ดั่งใจ
"ชะ...ชอบขอรับ"
เยว่เจียนตอบไปตามจริง หากแต่ถูกผลักให้ลงนอนอย่างแรงก่อนที่ร่างเล็กของภรรยาจะโน้มเข้ามาใกล้
"ข้าดีใจที่ท่านชอบ ทำตามที่ใจท่านต้องการเถิด"
เยว่เจียนตระหนก สองแขนอ่อนแรงด้วยความหวาดหวั่น จะผลักนางออกก็เกรงจะทำให้นางเจ็บตัวอีก
"คุณหนู ลุกเถิดขอรับ ข้า...หนัก"
"ท่านไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ"
นางให้ท่าเสียขนาดนี้ เหตุใดเขาจึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
"ข้ารู้สึกหนักขอรับ"
เยว่เจียนตอบไปตามจริง เฟยเฟยหมดความอดทน ลุกพรวดอย่างขัดใจ
"ชุดบ้านี่ก็ทำให้ท่านไม่มีอารมณ์จะเข้าหอกับข้า แล้วข้าจะใส่เพื่ออะไร!!"
ขาดคำ มือเล็กก็ฉีกชุดนั้นอย่างแรงหมายจะให้ออกไปจากกาย เยว่เจียนตกใจรีบคว้ามือนางไว้แต่ก็ช้ามากเพราะนางได้ทำการฉีกชุดและบัดนี้ท่อนบนของนางก็เปลือยเปล่าแล้ว