แสนร้าย

ปรันต์ บวรอัศวเรศ ในนิยามของเมขลาคือสิ่งที่สูงค่าเกินกว่าจะแตะต้องได้ เขาเป็นนายแบบหนุ่มหล่อไฟแรงระดับโลกที่ทุกคนกำลังจับตามอง ขณะที่เธอเป็นเพียงเด็กในบ้านที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ฉะนั้นเมขลาจึงระลึกเสมอว่าเธอเป็นใครในบ้านหลังนี้ เธอจำได้ว่าตอนนั้นยังเด็กมาก ปรันต์จบประถมหกที่ประเทศไทยแล้วเดินทางไปอยู่กับผู้เป็นป้าของเขาที่อเมริกาและเรียนต่อที่นู่น เนื่องจากผู้เป็นพี่สาวของชยาภาไม่มีลูกจึงขอให้ปรันต์ไปอยู่ด้วยตั้งแต่เด็ก เขาจึงย้ายไปอเมริกาถาวร ระหว่างเรียนปรันต์ก็ทำงานเป็นนายแบบไปด้วย เธอเห็นเขาบ่อยๆ จากอินเตอร์เน็ตและนิตยาสาร


ตั้งแต่เขาไปเรียนที่อเมริกาก็ไม่เคยกลับมาเมืองไทยอีก ส่วนมากคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายของเขาจะบินไปเยี่ยมที่นู่นมากกว่า กระทั่งสองเดือนก่อนชายหนุ่มประสบอุบัติเหตุทำให้ต้องพักงานทั้งหมด ชยาภาผู้เป็นแม่จึงบินไปรับลูกชายคนเล็กกลับมาอยู่ดูแลที่บ้าน นั่นเป็นครั้งแรกที่เมขลาได้พบกับเขาอีกครั้ง
‘เด็กคนนี้ใคร?’ วันนั้นเธอเพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย พอเดินเข้าบ้านก็เห็นคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองมาด้วยตาขวาง ปรันต์โตกว่าตอนที่เธอเจอเขาครั้งสุดท้ายมาก ตอนนี้เป็นหนุ่มหล่อรูปร่างสูงใหญ่ เขาหล่อเหมือนในนิตยาสารที่เธอเคยเห็นไม่มีผิด


‘เมล์ไง...ลูกจำเมล์ไม่ได้เหรอ น้องสาวเรานะตารันต์’ ชยาภาบอกด้วยน้ำเสียงใจดี แม้ว่าเธอจะถูกเลี้ยงมาเหมือนลูกสาวของบ้านบวรอัศวเรศ แต่เมขลาไม่เคยทำตัวเทียบเท่าทุกคนในบ้านหลังนี้ เพราะรู้ตัวเองดีว่าเป็นใคร


‘ผมจำได้ว่าผมมีพี่ชายคนเดียวแล้วผมก็เป็นลูกคนเล็กของบ้านหลังนี้ ไม่ได้มีน้องที่ไหนอีก’ ปรันต์พูดพร้อมกับจ้องมาที่หญิงสาวนิ่งๆ เมขลาในชุดนักศึกษาเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าดูจืดชืดไร้รสนิยมอย่างมากในสายตาของชายหนุ่ม เพราะเติบโตและอาศัยอยู่ที่อเมริกามานานผู้หญิงที่เขาเคยเจอจึงเต็มไปด้วยรสชาติและสีสันที่จัดจ้าน พอเห็นเมขลาที่ดูจืดชืดเอาแต่ยืนก้มหน้าก้มตาก็อดหมั่นไส้ไม่ได้


‘พูดอะไรแบบนั้นตารันต์...เมล์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูก เดี๋ยวลงมากินข้าวพร้อมกัน’


‘ผมไม่กินถ้าต้องร่วมโต๊ะกับใครที่ไหนไม่รู้’


‘รันต์...เมล์เขาโตมากับรันต์ตั้งแต่เด็กนะ เขาเหมือนเป็นน้องของเราทำไมถึงพูดแบบนี้’


‘ผมจำเขาไม่ได้...จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาโตมากับผม ต่อจากนี้ไปถ้าผมอยู่ที่นี่เขาไม่มีสิทธิ์ขึ้นมาร่วมโต๊ะกับผมเด็ดขาด’