สานเสน่หา (Silky love)

“อะๆ โบราณเขาพูดกันว่า ผู้หญิงด่าเค้าว่าผู้หญิงรัก ผู้หญิงให้จวักเค้าว่าผู้หญิงกวักมือนะรู้ไหม? แต่ออมมี่นี่ทั้งด่าทั้งซ้อมพี่เลย แบบนี้เขาเรียกว่าพร้อมที่จะเป็น...หรือเปล่า?”

“พร้อมอะไรพูดออกมาให้ดีๆ นะ ไม่ดี แขนหักของจริงแน่ คราวนี้จะซ้อมให้ไปนอนหยอดข้าวต้มเลย”

“ไม่บอกให้คิดเอาเอง!”


**********************************************

“อ้าวศัลยกรรมไม่เอา แต่ต้องรับผิดชอบ จะให้จ่ายค่าทำขวัญหรือไง”

“เงินไม่เอา แต่จะเอาอย่างอื่น” ภูวดลอมยิ้มรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่ทำให้ศกุณตลาหลงกลจนได้ในที่สุด เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งมัดตัวเธอเองแน่นหนาจนดิ้นไม่หลุด

“นี่คุณ! อยากแขนพังอีกข้างใช่ไหม อยากแข่งกับเดชไอ้ด้วนหรือไง!”

“ก็ถ้ายิ่งออมมี่ทำให้พี่ไม่มีแขนหรือใช้การไม่ได้ตามปกติ ออมมี่ก็ยิ่งต้องรับผิดชอบหนัก ต้องเอาไปเลี้ยงดูป้อนข้าวป้อนน้ำด้วย รวมไปถึงดูแลฟาร์มและอื่นๆ”

“นี่! ถ้าต้องทำถึงขนาดนั้นแล้วมันจะต่างจากเมียตรงไหนเนี่ย?” ศกุณตลาพลาดในที่สุด กว่าที่หญิงสาวจะรู้ตัวว่าตกหลุมจิ้งจอกหนุ่มเจ้าเล่ห์ก็หลุดปากออกมาแล้ว จะเรียกคำพูดที่พูดออกไปแล้วกลับคืนมาก็ช้าเกินไป

“ไม่ต่างไง ก็อยากได้แบบนั้น คนที่มาทำหน้าที่เมียไง” ภูวดลยิ้มกริ่มส่งสายตาซื่อๆ ไร้พิษสงให้กับศกุณตลาซึ่งตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเสมองไปทางอื่นเพราะว่าเธอเป็นคนที่พลาดขุดหลุมให้ตัวเองตกลงไปเอง!

“แต่ไม่รู้ว่าคนถูกถามจะใจอ่อนเมื่อไหร่ ออมมี่รู้ไหม? ฝากบอกเธอทีว่าพี่รอคำตอบอยู่ทุกวันเลย”