บุปผาช้ำรัก

สตรีอย่างนาง..ผู้ไม่เคยมีดีอะไรเลยในสายตาของเขา ...นางเป็นเพียงสินค้าชิ้นหนึ่ง รอวันที่เขาเบื่อหน่ายแล้วจึงจะได้ซึ่งอิสรภาพ
แต่เพราะหัวใจที่บอบบางอ่อนไหว ทำให้หลงรักบุรุษใจร้ายลงไปโดยไม่อาจหักห้ามใจได้
อิงหยาได้แต่กล่าวโทษตนเองที่ช่างใจบาง นางไม่ควรรักบุรุษที่ย่ำยีและทำร้ายจิตใจนางด้วยแรงแค้น
นางเป็นเพียงการแก้แค้นของเขาเท่านั้น
นางไม่มีดีอะไรให้เขารัก เมื่อนางเลวร้ายในสายตาของเขาไปแล้วตั้งแต่ต้น
เขาเป็นบุรุษแรกสำหรับกายและใจของนาง
เขาคือความผูกพันที่ลึกซึ้ง
แต่....นางคงเป็นเพียงสายลมที่ผ่านมาต้องใจกายของเขาเท่านั้น
.............................
"เจ้าคือสมบัติของข้า จะทำอะไร ควรอยู่ในการอนุญาตของข้า ข้าไม่ให้เจ้าออกไปไหน เจ้าก็ต้องทำ!!!"
อิงหยาน้ำตาคลอกับคำว่าสมบัติของเขา มันฟังดูเหมือนกับว่านางช่างไร้ค่าสิ้นดี
"เช่นนั้นก็ไล่ข้าไปตายเสียซิ!"
ความเสียใจทำให้นางหลุดปากเถียงออกไปอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนและทำให้อีกฝ่ายยิ่งโกรธจัด กระแทกจูบบนกลีบปากบาง บดขยี้ิอย่างแรงเป็นการลงโทษ
การกระทำอันดุเดือดทำให้อุ้งปากเล็กคละคลุ้งไปด้วยเลือดจางๆ ร่างระหงพยายามต่อต้านขัดขืนแต่ไม่เป็นผล เขาจูบเร้าอย่างเอาแต่ใจไม่ต่างจากเมื่อก่อน
และไม่นานหลิวเหวินก็ถอนจูบออก
"ไม่เคยมีผู้ใดไม่เชื่อฟังคำสั่งข้า พวกที่มันปีกกล้าขาแข็ง ต้องโดนลงโทษให้หลาบจำ!"