มีเธอ มีฉัน ฝันไม่สลาย

“บอกพี่มา ฐิตาภา ว่าใครเป็นพ่อเด็ก?”
“ภาไม่บอก แล้วพี่พลก็ไม่มีสิทธ์อะไรมาบังคับให้ภาบอกนั่นพูดนี่”
“ยืนยันอีกทีซิ ว่าจะไม่เอ่ยชื่อไอ้หน้าตัวเมียที่ไม่มีความรับผิดชอบนั่น!”
“ปล่อยภาเถอะค่ะ พี่พล”
“ปล่อยก็ได้ แต่ภาต้องตอบทุกคำถามที่พี่ต้องการคำตอบเสียก่อน”
“งั้นก็รอชาติหน้าเถอะ!” พูดเสียงห้วนเกือบเป็นแหว
“งั้นหรือ ภาจ๋า แน่ใจหรือว่าต้องการอย่างนั้นจริงๆ”
ปฏิพลทำเสียงหยัน
“ยังได้นะ พี่ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว แต่ภาน่ะสิ จะทนได้รื้อ ที่จะยืนให้พี่กอดอยู่อย่างนี้ไปจนสิ้นชาติซึ่งคงพร้อมกับที่สิ้นชีพ”
“พี่พลคะ”
ฐิตาภาเปลี่ยนน้ำเสียงเรียกเขา ให้ฟังเป็นวิงงอน แขนข้างหนึ่งยกขึ้นกันความแนบชิดระหว่างอก ใบหน้าเบนห่างเท่าที่จะห่างได้
“ยอมแพ้แล้วใช่ไหม”
เสียงถามคุกคามกึ่งเยาะกึ่งหยัน
“มะ...ไม่ค่ะ แต่ภาขอร้อง ปล่อยภาเถอะ ภาบอกไม่ได้จริงๆ”
ฐิตาภาสั่นโดยไม่ตั้งใจ
ปฏิพลสบถ กรามบดกันกรอด พูดเสียงลอดไรพันด้วยน้ำเสียงห้าวลึก ของคนที่กำลังข่มความโกรธไม่ให้พุ่งแรงขึ้นมาอีก
“พี่ควรรู้ ว่าภา...จะต้องรักมันมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมตากหน้าอุ้มท้องลูกของมันให้ชาวบ้านนินทาว่าใจง่าย เป็นผู้หญิงใจแตก พาลตัดขาดคู่หมั้นที่ไม่มีความผิดอะไรเลย”
ตาสบตา แต่ดวงตาของฐิตาภาก็เริ่มพร่าพรายเกินกว่าจะมองเห็นแววชนิดหนึ่งนอกเหนือจากความหยามหยันในดวงตาคมกริบ
“รักหลงจนตามืดบอด มองไม่เห็นความเลวระยำของมัน เท่านั้นยังไม่พอ ยังพยายามปกป้องมัน! กลัวใช่ไหม ว่ามันจะเดือดร้อนเพราะการกระทำขาดความรับผิดชอบ? ใช่! มันเดือดร้อนแน่ พี่นี่แหละคนแรกที่จะตามไปฆ่ามันให้ตายกับมือเหมือนฆ่าหมาข้างถนนตัวหนึ่ง ขอให้รู้เถอะว่าไอ้เลวบัดซบนั่นมันเป็นใคร อยู่ที่ไหน”