วารินทร์ กลิ่นรัก

“ถ้าจะเรียกผมว่า 'นาย' แต่ทำแบบนี้ ตบหัวเลยก็ได้นะ”
“แหม... ใจกว้างจัง หมายถึง ตบจูบ! ใช่ไหมครับนาย”
(เอาซี้! จะดื้อได้สักกี่น้ำ เดี๋ยวรู้เลย!)

‘วารินทร์’ หรือ วิน ได้รับการช่วยเหลือจาก ‘คนเลี้ยงม้า’
แต่ทว่า ‘ธราดล’ หรือ ดล ก็ไม่ได้ทะนุดถนอมเขาในฐานะ ‘เจ้านาย’
ส่วนหนึ่งเพราะผู้เป็นพ่ออย่าง ‘วศิน’ ไม่เคยเห็นเขาเป็นลูก
การถูกพามาใช้ชีวิตท่ามกลางความหมางเมินในบ้านหลังใหญ่
จึงอยู่เหนือความคาดหมาย ความสุขที่โหยหามาทั้งชีวิต ไม่มีอยู่จริง
ฉะนั้น สิ่งที่ ‘วารินทร์’ พอจะทำได้ก็คือ เฝ้ารอให้พ่อเห็นใจ
ความฝันที่จะได้ ‘กอด’ ท่านสักครั้ง
กลับกลายเป็นไออุ่นจากใครอีกคน... ที่ยื่นมือเข้ามาช่วย

ก็นะ จะใครซะอีกล่ะ ไอ้คุณดล คนเลี้ยงม้าตัวแสบ!!
นี่ถ้าไม่เห็นแก่บุญคุณที่ไอ้หนุ่มผมยาวเคยช่วยป้อนข้าวป้อนน้ำล่ะก็
พ่อจะทุบให้กระบาลแยก! ปากดีนัก!!
----
----

“รักผม...ได้ไหม นิดเดียว...ก็ยังดี ไม่มีใคร รักผม คุณปู่ก็จะทิ้งผมไป ส่วนพี่ดลก็จะไม่อยู่แล้ว ทำไมคนที่... ผมรัก ต้องทิ้งไปกันหมด ทำไม... ”
เด็กน้อยตัดพ้อด้วยเสียงสั่นเครือ เรือนร่างที่ยังค้างคาก่ายกอดคงไม่มีเรี่ยวแรงจะไปต่อ ธราดลเองก็ไม่คิดว่าการช่วยปลดล็อค จะส่งผลให้คุณวินยอมเผยใจ
‘คนที่ผมรัก’...อย่างนั้นหรือ ฟังดูดีจัง
“พี่บอกไปแล้วนี่นา ไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม”
ธราดลจุมพิตซับน้ำตาให้อย่างทะนุดถนอมและไม่เคยอ่อนโยนกับใครได้มากขนาดนี้ วูบเดียวที่กดสายตามองริมฝีปากชมพูอ่อนพยายามสะกดกลั้นแรงสะอื้น เขาก็อยากกอดให้ดิ้นไม่หลุดนัก เด็กดื้อปากแข็ง!

“พี่รัก... จนจะอกแตกตายอยู่แล้ว”

---
---

*** วารินทร์ กลิ่นรัก ***
ปรับขนาดตัวอักษรตามคำแนะนำของนักอ่าน
จำนวนหน้าก็เลยเพิ่มขึ้น แต่เนื้อหาเหมือนเดินนะ
นิยายรัก ลำดับที่ 6 ของผู้เขียน
ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอมา ...^_^