สัญญารัก..สร้อยดอกบัว

เขา..คือเด็กหนุ่มที่ช่วยชีวิตของนางเอาไว้จากพวกโจรเรียกค่าไถ่ในวัยเพียงแปดขวบ..และยังมอบสายสร้อยเส้นหนึ่งให้นางไว้เพื่อเป็นของดูต่างหน้า
เฝิงซุ่ยเหลียน...เฝ้ารอการกลับมาของเขาจากคำสัญญาที่เคยให้..แต่เขากลับหายไปนานถึงสิบปี!
เมื่อโชคชะตาแสนโหดร้าย..นางกำลังจะกลายไปเป็นอนุของเศรษฐีเฒ่าผู้เป็นสหายและเจ้าหนี้ของบิดาตน
ไป๋หย่งหนาน...แม่ทัพใหญ่ผู้มารับตำแหน่งใหม่และเป็นผู้ที่ส่งเกี้ยวมารับตัวนางไปในวันเดียวกัน
จากคุณหนูผู้แสนสุข..กลับต้องมาทุกข์เพราะต้องใช้ตัวชำระหนี้สินของบิดา แล้วเขาผู้ที่นางรอคอย..จะปล่อยให้นางต้องรอเก้อหรือไม่เล่า!


******************

(ตัวอย่างในเล่ม)

"เอ่อ..ปะ..ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้านั่งได้"
นางพยายามจะลุกกลับไปนั่งที่เดิมแต่ไม่ทันไรก็เสียหลักอีก คราวนี้ใบหน้าของนางหันไปทางเขาพอดี จมูกโด่งเชิดของนางและกลีบปากอิ่มจึงแนบไปกับแก้มสากของเขาเข้าเต็มๆ
"ขะ..ขออภัยเจ้าค่ะ"
หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย ยิ่งเห็นมุมปากของเขาแอบกระตุกยิ้มน้อยๆก็ยิ่งกระดากอายเสียเหลือเกิน
"อย่าทำเช่นนี้กับชายอื่นที่มิใช่บิดาของเจ้าอีก..จำคำข้าเอาไว้นะ" ประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมายังร่างของนาง จนต้องนิ่งค้าง
นางจำได้..ท่านพี่ของนางเคยกล่าวเช่นนี้กับนางมาก่อน!
"เป็นอันใดไปเล่า..หรืออยากทำอย่างอื่นแทน"
ใบหน้าคมสันหันมองนางอย่างยิ้มๆ ในขณะที่ซุ่ยเหลียนกลับนั่งบนตักเขาด้วยตัวที่แข็งทื่อหลังจากได้ยินคำนั้น
ริมฝีปากอวบอิ่มวาวน้ำดึงดูดสายตาคมให้จับจ้องอย่างถอดถอนไม่ได้ ใบหน้าหล่อโน้มไปตามการเชื้อเชิญลึกลับยามที่กลีบปากอิ่มเหยอออกเล็กน้อย
ซุ่ยเหลียนล่องลอยเหมือนถูกดึงให้กลับไปในอดีตครั้งที่ตนเป็นเด็กวัยแปดขวบเมื่อเขาแนบริมฝีปากลงมา ยิ่งถูกเขาเลาะเล็มดูดดึงขอบปากอย่างทะนุถนอมนางก็เริ่มดิ่งลึก
แต่เมื่อถูกเขาบดจูบอย่างหนักหน่วงขึ้นภาพเหตุการณ์ที่นางได้พูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้นก็กลับชัดขึ้นทุกที
'ซุ่ยเหลียน..จำคำของข้าเอาไว้ให้ดีนะ จงอย่าทำเช่นนี้กับผู้ชายคนอื่นที่มิใช่บิดาของเจ้าอีก'
ท่านพี่!
นางมองใบหน้าของบุรุษตรงหน้าแวบหนึ่งก่อนจะยินยอมขยับปากตอบรับจุมพิตของเขาอย่างลืมตัว ในหัวของนางในตอนนี้มองเห็นเขาเป็น..ท่านพี่ไปเสียแล้ว
เดี๋ยวสิ..เขาจะเป็นท่านพี่ไปได้อย่างไรกัน!