สากรรจ์(หมอกรรจ์)

ตุ้บ!
โอ๊ย!
“ไอ้หมอบ้าโยนมาได้ เจ็บนะเว้ย!”
“เจ็บเหรอ แล้วที่ทุบหลังผัวล่ะ คิดว่าผัวไม่เจ็บรึไง หยุดได้แล้ว และถอดเสื้อผ้าซิ” สั่งเธอพร้อมกับเคลื่อนตัวขึ้นไปหาคนที่ยังนอนบิดตัวเจ็บจุกอยู่บนเตียง
“มะ...ไม่นะ นายจะข่มขืนฉันอีกไม่ได้นะ ฉันเจ็บ อีกอย่างฉัน...”
“ถอดเสื้อผ้า ถ้าไม่ถอดจะข่มขืนแบบที่พูดนั่นแหละ” ยอมรับว่าก่อนหน้านี้โกรธที่โดนคุณรักตบหน้า แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับหล่อนแล้วมันเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับบาดแผลและความทรงจำในใจของเธอ
“ทะ...ทำไมต้องถอด” ถามเสียงสั่นแผ่วพร้อมขยับตัวลุกขึ้นแล้วถอยไปชิดหัวเตียงกว้างเมื่อสากรรจ์ขยับตัวเข้ามาใกล้
“จะถอดเองหรือให้ถอดให้...เลือก!” ไม่ได้ตอบคำถาม แต่สั่งเร่งหล่อนอีกครั้ง
“ไม่!” คุณรักยืนยันเสียงแข็ง
“ถ้าผมถอดให้ คุณจะใส่มันไม่ได้อีกชุดนี้ หรือต้องการให้ผมถอดให้แบบนั้น”
“นะ...นายจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม”
“ไม่ทำหรอกน่า ถ้าคุณไม่เรียกร้องยั่วยวนผม”
“งั้นฉันไม่ถอด”
“ถอด! เดี๋ยวนี้!” หมอหนุ่มพูดพร้อมทำท่าจะเคลื่อนตัวไปปลดเปลื้องชุดของเธอจนเธอต้องรีบกอดตัวเองแล้วยกมือห้ามเขาไว้