โทรสาป

วันหนึ่งขณะขับรถกลับบ้านผ่านทางเปลี่ยว
ท่ามกลางฝนหนัก อังกูรมองเห็นเหตุฆาตกรรมแต่กลับทำไม่รู้ไม่เห็น
ภาพของเหยื่อที่กำลังโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือนั้นติดตา
แล้วเสียงแห่งความตายก็ยังติดหู
จนเขารู้สึกว่าสายประหลาดที่โทรมารังควาน อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกัน!
. . . . . . . . . .

'ตื๊ด...ตื๊ด...!'

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกหน คราวนี้ความอดทนถึงขีดสุด อังกูรกดรับแนบหูโดยไม่ต้องดูเบอร์เรียกเข้า ตั้งใจสะบัดอารมณ์หงุดหงิดใส่ภรรยาผู้ไม่รู้จักกาลเทศะ ถ้าเพียงสายตาขณะนั้นจะไม่เผลอเหลือบพบบางภาพเข้าเสียก่อน

ชั่ววินาทีที่รถเคลื่อนผ่านตู้โทรศัพท์ ไฟหน้ารถกวาดความมืดบริเวณนั้นได้ชั่วครู่ ภายในห้องกระจกแคบปรากฏร่างถึงสามร่างซ้อนกันภายใน

มีชายกำยำยืนขวางประตู แขนใหญ่สักลายมังกร ในมือกำมีดพก จ่อคอหอยหญิงสาวซึ่งถูกประกบกลาง เลือดย้อยจากคอเธอลงถึงอก ด้านหน้าร่างนั้นยังมีอีกชายย่อตัวต่ำก้มเฟ้นฟอนของสงวนส่วนล่าง เลือดข้นคลั่กไหลเป็นทางจากต้นขาขาวเนียนเปื้อนกระโปรงที่ถูกถลกขึ้นโจ่งแจ้ง

ห้วงอารมณ์เมามันทำให้อาชญากรทั้งสองไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีผู้พบเห็น ตรงข้ามกับหญิงที่ถูกบังคับให้หันมา ดวงตาเปื้อนน้ำของเธอเบิกกว้างจนดูเหลือกลาน ในมือกำกระบอกโทรศัพท์จากในตู้ประกบหู คล้ายพยายามโทรขอความช่วยเหลือ

สายตานั้นสบเขา แวบเดียวที่ความวิงวอนล้นทะลัก ริมฝีปากเปื้อนเลือดสั่นพะงาบ มันถอดความได้เป็นคำเดียวกับเสียงที่ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของอังกูร

"ช่ะ...ช่วยด้วย!"