ภุมรินร้อยเล่ห์

“รับไปสิน้ำผึ้ง เงินของคุณ คุณให้ความสุขกับผมในวันนั้น แต่คุณยังไม่ได้รับค่าตอบแทนเลยนะ รับมันไปสิ เงินก้อนนี้ผมยกให้” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น มองร่างบางของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ด้วยสายตาที่แสนจะเย็นชา

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกับคำพูดของเขา มองใบหน้าคมคายของคนตัวสูงใหญ่ อย่างไม่เคยเห็นมาก่อน!!

“เงินที่เธอได้ขโมยไป เงินก้อนนี้ที่เขายกให้ เธออาจจะยังไม่ได้รับมันก็จริง แต่ทำไมถึงต้องพูดถากถางทำร้ายความรู้สึกของเธอเช่นนี้ด้วย” ดวงตาคู่สวยเริ่มจะแดงก่ำ เจ็บปวดเหลือเกินกับคำพูดของเขา

“คุณชอบเงินไม่ใช่หรือ น้ำผึ้ง อย่าปฏิเสธมันเลยนะ มันจะทำให้คุณและน้องๆ สบายขึ้น” ภูบดินทร์แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

ดวงตาคู่สวยมองคนตรงหน้า ที่ทำท่าทางราวกับว่าไม่เคยรู้จักกัน เขาเย็นชากับเธอมากเหลือเกิน ไม่ใช่คุณดิน คนที่แสนจะอบอุ่นและนุ่มนวลกับเธอในวันนั้น ไม่เหมือนคนที่เธอเคยรู้จักเลยแม้แต่สักนิดเดียว

เขาคงจะเบื่อ... เบื่อเธอแล้วสินะ!!

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยนั้นแดงก่ำ พยายามสกัดกั้นน้ำตา ไม่ให้มันไหลหยดแหมะลงมาต่อหน้าของชายหนุ่ม แค่นี้เขาก็ชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว ไม่อยากจะมานั่งร้องไห้ ให้เขาต้องสมเพชเธอมากไปกว่านี้หรอกนะ

“ใช่ค่ะ... คุณดินพูดถูกแล้ว น้ำผึ้งชอบเงิน” หญิงสาวกล่าวเสียงเครือ

มือเรียวบางยื่นลงไปหยิบเงินในซองสีน้ำตาลออกมา จำนวนสามหมื่นบาท ด้วยอาการอันสั่นเทา

“น้ำผึ้งขายแค่ครั้งคราว ขอแค่สามหมื่นก็พอ สำหรับค่าตัวของผู้หญิงบ้านป่า ไร้ค่า ไร้ราคาแบบน้ำผึ้ง”

ร่างบางพยายามกลั้นก้อนสะอื้น ก่อนจะฝืนพูดต่อ...

“เงินสองแสนน้ำผึ้งไม่เอาหรอกนะคะ แค่สามหมื่นมันก็มากโขแล้ว พรหมจรรย์ของน้ำผึ้ง น้ำผึ้งจะขายให้คุณดินแค่นี้ มันคงไม่มีค่าไม่มีราคามากมายขนาดนั้น” ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยแววตาเศร้า ระคนแดงก่ำ

เมื่อพูดจบก็หยิบเงินจำนวนสามหมื่นบาท ใส่ลงไปในกระเป๋าใบน้อยของเธอที่เอามาด้วย ถ้าเขาอยากจะให้นัก เธอก็จะเอา!!

ภูบดินทร์หันมองไปทางอื่น อย่างไม่อยากจะสนใจ ใส่ใจมองคนตรงหน้าของเขาสักเท่าไหร่

“ถ้าหากคุณดิน ชังน้ำหน้าของน้ำผึ้งมากขนาดนี้ ต่อไป... น้ำผึ้งก็จะไม่มาให้เห็นอีก” สุดที่จะสกัดกั้น น้ำตาใสๆ ก็ไหลหยดแหมะลงมาจากดวงตาคู่สวย ริมฝีปากอวบอิ่มได้แต่ขบเม้มกันแน่น

เธอเจ็บ… เจ็บในหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอมากเหลือเกิน คงจะมีแค่เธอเท่านั้นที่รู้สึกดีกับเขา!!