ต้อง...โทษรัก

ระหว่างเรา ถ้าจะมีใครสักคนที่ผิด คงต้องโทษความรัก

+++++

“หายงอแงหรือยัง หืม”
“จิกไม่ใช่เด็กๆ นะที่จะงอแง”
จากที่โกรธ พอเจอโหมดอ่อนโยนของเขาแบบที่เธอเคยคุ้น มุจลินท์ก็อ่อนยอมให้เขากอดแล้วโยกตัวเบาๆ
“เด็กสิ ผมมีเมียเด็กจิกไม่รู้เหรอ ดูสิน้ำตาแตกจนมอมแมมไปหมดแล้ว ไหนว่ามาซิ นอกจากผมผิดที่ลืมวันครบรอบแต่งงานของเรา ผมไม่มีเวลาให้จิก แล้วผมยังมีความผิดกระทงอื่นอีกมั้ย”
หญิงสาวเงยหน้ามองผู้ชายที่เธอรักหมดใจ ไม่ต้องมีกระจกเธอก็รู้ว่าตาคงบวม ความจริงมันบวมมาตั้งแต่เมื่อเช้า เธอสูดน้ำมูกที่ยังคัดจมูกอยู่
“จิกจองรีสอร์ทไว้ ตั้งใจว่าจะเซอร์ไพรส์คุณวิช แต่จิกเซอร์ไพรส์กว่า คุณลืม คุณไม่กลับ...” ถึงตรงนี้เธอก็พูดต่อไม่ออก ก้อนสะอื้นยังตีบตันที่คอ
“เอาอย่างนี้ดีมั้ย เสาร์-อาทิตย์หน้าเราไปรีสอร์ทที่จิกจองกัน เราอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ”
หญิงสาวพยักหน้ากับบ่าเขาหงึกหงัก น้ำตายังคงซึมที่หางตา
“จิกรู้นะคะว่าคุณวิชไปทำงาน แต่ก็อดเสียใจน้อยใจไม่ได้ จิกเหงาค่ะ อยู่บ้านคนเดียวทุกวันเลย”
ชายหนุ่มขยับตัว จูบลงกลางหน้าผากมน ปลอบประโลมคลายความเสียใจให้เมียรัก
“ผมขอโทษนะ ต่อไปผมจะพยายามให้เวลาจิกเยอะกว่านี้ แต่ผมอยากบอกจิกว่า ผมไม่เคยรักดอกจิกของผมน้อยลง ผมรักมาตั้งแต่ที่ผมเจอเด็กพาร์ทไทม์คนนี้จนเราได้อยู่ด้วยกันในวันนี้ จิกเชื่อใจผมนะ ผมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเราจริงๆ”
“ค่ะ จิกเชื่อคุณวิช”
จากที่นั่งหงอยมาไม่รู้กี่วัน พอเจอเขารับปากด้วยท่าทางปลอบประโลม ใจเธอก็เหลวเป็นเนยบนกระทะ ริมฝีปากพอจะแย้มยิ้มออกได้ ซ้ำยังมีกำลังใจยกแขนขึ้นกอดรอบเอวสามีพลางซุกหน้ากับหน้าท้องเขา
ทวิชก้มลงมองกิริยาที่ภรรยาถูแก้มเนียนไปมาราวกับลูกแมวด้วยความเอ็นดูที่ไม่เปลี่ยนแปลง พลางนึกตำหนิตัวเองที่ลืมวันสำคัญ แต่สำหรับผู้ชาย วันไหนๆ มันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนักหนา ทว่าคงไม่ใช่เหตุผลของผู้หญิง คิดพลางก็ลูบผมลูบหลังคนตัวบางไปพลาง แต่พอโดนผิวเนียนๆ นอกร่มผ้าเข้าชั่วครู่ อารมณ์บางอย่างก็เกิดประกาย
“งั้นเรามาทบทวนคืนเข้าหอกันดีกว่ามั้ย เอ วันนั้นจิกครางยังไงนะ ผมสอนมาครบรอบปีแล้ว ดอกจิกของผมเก่งขึ้นแค่ไหนกันน้อ”