แก้วนพเก้า เล่ม ๔

“ภูคัคนางค์ไม่ใช่ที่ที่ใครนึกจะเข้าไปก็เข้าได้ ขนาดพวกยักษ์ในเมืองนี้ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเลย แล้วนางเป็นใคร ทำไมจึงต้องละเว้นโทษ”
“แล้วนางต้องเป็นชายาของเราก่อนใช่ไหม ถึงจะมีอำนาจเข้าไปในนั้นได้” คีรีจักรเอ่ยในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด แม้แต่คนที่ยืนอยู่ด้วยกัน
“อะ...อะไรนะ”
อริณตราไม่อยากจะคิดถึงความหมายในวาจานั้น แม้กระทั่งบุษยมาสยังตกตะลึง
“อีกเจ็ดวันเราจะอภิเษกสมรสกับบุษยมาส”
“คีรีจักร!”

.....................................
.........................

จนบัดนี้ ‘ธีรวงศ์’ ได้พบผู้ครอบครองอัญมณีนพเก้าถึงสี่คนแล้ว
และจุดมุ่งหมายของ ‘คีรีจักร’ ที่หมายจะแย่งชิงโลหิตแห่งผู้ครอบครอง ทำให้การต่อสู้ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
เพราะหนทางเบื้องหน้าที่ธีรวงศ์จะต้องเดินทางฝ่าฟันไปคือ ‘บาดาล’ เขตแดนแห่งนาคราช
มนุษย์ใดจะไปถึงบาดาลได้ หากไม่มีพลังทิพยะแห่งเทวะ

“นาคาและนาคินทร์ มิละถิ่นชลาธาร
คงอยู่ ณ บาดาล ทิพะยาละแดนไตร”

“สัญญานะ...ว่าเจ้าต้องกลับมา...”

คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับ ‘จอมนารี’ เตือนสติให้เขาได้สติจากมนตร์นางเงือก
ทว่าขณะที่เขาลงมายังบาดาล นางและเหล่าผู้ครอบครองกลับถูกคีรีจักรชิงตัวไปยัง ‘หิรัญญนครา’ นครแห่งอสุราที่สูงเยี่ยมเทียมฟ้า
ลงลึกใต้สมุทรสุดบาดาล ยังต้องทะยานเมฆาขึ้นไปยังนครอสุรา
แล้วต่อจากนั้นเขาจะต้องไปถึงที่ใด... ‘หิมพานต์’ หรืออย่างไร