คุยเฟื่องเรื่องพากย์หนัง

การเป็นนักพากย์ในสมัยเริ่มแรก ไม่ใช่ของง่าย ๆ
ตัวแสดงในหนังนับร้อย คนพากย์รับเหมาหมด นั่งพากย์คนเดียวทั้ง
เสียงผู้หญิง.เสียงผู้ชาย.เสียงคนแก่.เสียงเด็ก..สารพัดเสียง โดยไม่ให้
ซ้ำกันด้วย ท่านเหล่านี้จึงสมควรเป็น “นักพากย์ผู้ยิ่งใหญ่”จริงๆ
บางท่านยิ่งไปกว่านั้น หนังก็ไม่เคยดู..บทพากย์ก็ไม่มี..เป็นหนังประ
เภทไหนก็ไม่รู้ แต่จะต้องพากย์ให้จบเรื่องและให้คนดูรู้เรื่องอีกด้วย
...อย่างนี้ ไม่เรียกว่า “นักพากย์ผู้ยิ่งใหญ่”แล้วจะให้เรียกว่ากระไร ?