รักดรัณ

‘รักแรก’ เธอยังโหยหาเหมือนยาม ‘แรกรัก’
ต่อให้เวลาผ่านไปสักแค่ไหน ‘ความคิดถึง’ ก็ยังทำงานไปตามกลไกของมัน
เอวาริณ ‘รอรัก’ จากเขาได้เสมอ
เพราะเธอยัง ‘รักดรัณ’ ไม่เสื่อมคลาย…
//////////////

“ดอม คิดถึง”
น้ำเสียงที่ดังอู้อี้อยู่ตรงแผ่นหลัง มันดังชัดในประสาทหูและความรู้สึก ดรัณเลื่อนมือลงมาจับเรียวแขนที่กอดรัดเขาไว้ เพื่อจะดึงมันออก แต่...
“อย่าไล่เอ๋ยเลยนะ ขอแค่กอดให้หายคิดถึง แล้วเอ๋ยจะไปเอง”
น้ำเสียงปนเศร้า ทำเอาร่างสูงต้องลอบถอนหายใจ ไม่ใช่ด้วยความรำคาญ แต่...เอวาริณกำลัง ทำให้เขาลำบากใจ เพราะไม่ใช่แค่เธอที่รู้สึกแบบนั้น เขาเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ
“ถ้าหายคิดถึงแล้วก็ปล่อย” คนพูดคล้ายรำคาญ ทำเอาคนฟังใจแป้ว
“ยังไม่หายเลย”
ปากบอกไปแบบนั้น แต่ยอมหดมือกลับ แล้วทิ้งลงข้างตัว ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หากเขาก็ยังคงเย็นชากับเธอเสมอต้นเสมอปลาย
“ยังดื้อเหมือนเดิม”
ดรัณหมุนกายกลับมาหาเผชิญหน้าคนหัวดื้อ มือเรียวยื่นไปเชยคางมนให้เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“เอ๋ย ไม่ได้ดื้อ”
เอวาริณเถียงได้แค่นั้น นิ้วหัวแม่มือของ ชายหนุ่มก็เลื่อนมากดกลีบปากล่างเอาไว้ เป็นการหยุดคำพูดของเธอ แบบไม่ต้องออกแรง
แววตาอ่อนหวานที่มองมาทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ดรัณก้มหน้าลงมาหาช้าๆ พร้อมกับแตะปากได้รูปของตัวเองลงบนกลีบปากสีกุหลาบนั้นแผ่วเบา ราวกับขออนุญาต เมื่ออีกฝ่ายยังเฉยก็เหมือนเป็นคำตอบ
///คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น โปรดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ ///