เมื่อใจพบรัก

เมื่อใจพบรัก When i fall in love.
โปรย...
"ดั่งพรหมลิขิตชักนำผ่านเงื่อนงำในจดหมาย
การเดินทางของโชคชะตาจึงนำมาซึ่งเรื่องราวมากมาย
ระหว่างสืบไขความลับ อาการตกหลุมรักลึกซึ้งได้ครอบครองพื้นที่ทั้งหัวใจ
ก่อนปรารถนาที่จะครอบครองไว้...ชั่วนิรันดร์"


“พบรัก...อยากให้ผมปล่อยมือไหมครับ”
ตฤณถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเว้าวอน พบรักเกิดความคิดบางอย่างแว่บขึ้นมา ว่าหากเธอไม่ยินยอมให้ตฤณปล่อยมือ แต่กลับยินยอมให้เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้า ตฤณจะยังเป็นสุภาพบุรุษที่ปรารถนาเพียงเธอไปอีกนานแค่ไหนกัน หรือหากเธอขัดขวางอารมณ์หวั่นไหวนี้อย่างอุกอาจ ตฤณคงจะกลายเป็นซาตานที่เธอไม่อาจจะแตะต้องเขาได้แม้เพียงปลายนิ้วมือ
“รัก...ไม่ไว้ใจ...”
ในที่สุดพบรักก็สามารถเอื้อนเอ่ยบอกเล่าความรู้สึกตัวเองได้ แม้มันจะสั้นแทบไม่ถึงครึ่งของสิ่งที่คิดอยู่ภายในใจก็ตาม
“ตัวผมเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ถ้ารักไม่ปล่อยมือผม ผมก็จะไม่ปล่อยมือรัก”
“นาน...แค่ไหนคะ”
“เท่าที่รักต้องการ”
คำตอบแสนหวานมาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงใกล้ ทั้งสองใกล้กันจนขนตานั้นจะสัมผัสกันอยู่รอมร่อ ครู่หนึ่งที่ทิ้งความเงียบระหว่างกันเอาไว้ และจมลงในภวังค์ของม่านแววตาที่ถักทอขึ้นมาจากอารมณ์ลึกซึ้ง
ตฤณขยับใกล้ขึ้นอีก จนริมฝีปากนั้นแตะต้องกัน ปล่อยคำวอนอีกครั้ง ซึ่งก็ทำให้พบรักตัดสินใจรับคำขอ แล้วนั่นก็กระชากทุกสิ่งทุกอย่างที่รั้งเอาไว้ลงทันที
“พบรัก...ได้โปรด...”
“ได้...ได้ค่ะ...”
มือใหญ่ดึงยางมัดผมที่มัดรวบเส้นผมดำขลับเงางามออก ปล่อยผมยาวสยายให้คลอเคลียแผ่นหลังและใช้มือสางมันเบาๆ เขากระทำทุกอย่างโดยตั้งใจและจ้องมองใบหน้าละมุนน่ารักไม่วางตา คล้ายจะเต็มไปด้วยความเสน่หาและดูเหมือนว่าเขาจะเทิดทูนเธออยู่ในตัว
“เชื่อผมนะครับ...ว่าผมพร้อมจะให้รักเท่าที่รักต้องการ”