ร้อยรักถักทอหัวใจ (หนังสือเสียง)

“แกคิดจะบอกเรื่องลูกกับฉันวันรับปริญญาลูกรึไง!” เอื้องทรายรู้และเตรียมใจมาบ้างกับพายุโกรธจากพ่อของลูก แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะโกรธกันได้ถึงขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยว่าเธอควรจะเริ่มต้นอธิบายเรื่องไหนกับเขาก่อนดี
“วิน แกฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจปิดบังแก แต่ที่ต้องทำก็พะ...”
“นั่นลูกฉัน! แกทำแบบนี้กับฉะ…”
“ฉันตั้งใจจะบอกเรื่องลูกในวันที่แกวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกฉันว่าคุณป่านตอบตกลงจะแต่งงานกับแก!” ความจริงที่ได้รู้กลับกลายเป็นธเนศเสียเองที่พูดอะไรไม่ออก เขายังจำภาพของเอื้องทรายที่กอดเขาร้องไห้ปานจะขาดใจในวันนั้นที่ว่าได้ดี แต่เพราะมัวหลงดีใจมากไปเลยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอไม่ได้ร้องไห้เพราะดีใจที่เขาสมหวังกับอดีตคนรัก
แต่มันคือความเสียใจ...ความเสียใจที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจนกระทั่งวันนี้ที่ต้องมารับฟังมันจากปากของเธอเอง ความโกรธก่อนหน้าค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจในที่สุด
“ทราย…”
“เพราะฉันทำลายความสุขของแกไม่ลง! ฉันเลยตัดสินใจพาลูกไปจากที่นี่เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราทุกคน ใช่ หนูดีเป็นลูกแก ฉันไม่คิดที่จะปิดบังแกในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้อยากเรียกร้องให้แกมารับผิดชอบเราสองคนแม่ลูก ฉันกับลูกอยู่กันได้ แกอย่าห่วงไปเลยวิน คนที่แกต้องห่วงคือคุณป่านไม่ใช่พวกฉัน” เอื้องทรายพูดรัวเร็ว ไม่อยากทำให้เขาหรือใครเข้าใจผิด ว่าการที่เธอหอบลูกกลับมาที่นี่เพื่อเรียกร้องอะไร
เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาหรือใครทั้งนั้น เหตุผลเดียวที่พาลูกกลับมาก็เพราะที่นี่คือบ้านของเธอ เธอมีสิทธิ์ที่จะพาลูกกลับมาอยู่ในที่ที่เป็นความทรงจำล้ำค่าของเธอ