เหยื่อแค้นแสนเสน่หา (หนังสือเสียง)

การถูกทรยศเป็นเรื่องที่ใครก็ยากจะทำใจให้ยอมรับได้ง่าย
ภูณฤทธิ์ก็เช่นกัน จะให้เขานิ่งเฉย ไม่มีทาง!
เพียงแต่เหตุผลในการเอาคืนคนที่ทำเขาเจ็บมีมากกว่าต้องการแก้แค้น

<>

วศิตาคงเคลิบเคลิ้มไปกับจูบช่ำชอง หากภูณฤทธิ์จะไม่แกล้งบดปากแรงๆ จนปากนุ่มแทบจะห้อเลือด ก่อนถอยใบหน้าที่มีเงาหม่นออกห่าง
“อยากให้พี่ชายที่คุณทั้งรักทั้งบูชาได้มาเห็นจริงๆ อยากรู้นักว่าจะรู้สึกยังไงที่น้องสาวถูกกระทำแบบนี้”
รีบปัดน้ำตาแห่งความโกรธเจ็บและอายไปพ้นดวงตา พูดเสียงเจ็บแค้น
“พี่กุนจะฆ่าแก!”
“ว้า! พูดจาไม่เพราะเลยคนสวย”
“นี่แหละเหมาะสมกับคนเถื่อนๆ อย่างแกแล้ว”
“งั้นก็ควรจะรู้สิว่าทำปากเก่งกับคนเถื่อนจะได้รับผลยังไง"
“อย่านะ! นี่จะทำบ้าอะไรอีก อย่า...ปล่อยฉัน!”
“ไม่ปล่อย ผู้หญิงที่ชอบทำเก่งควรได้รับบทเรียนเสียบ้าง”
“อย่า...คุณภูณฤทธิ์ ศิขอล่ะอย่าทำกับศิอย่างนี้เลย”
ปากวอนขอ ร่างกายดิ้นรนให้พ้นจากการลวนลามด้วยมือข้างที่ว่างของเขา ทั้งที่มือทั้งสองข้างของตัวเองยังถูกรวบไว้มั่นอยู่ทางด้านหลัง
“โอย...ปละ...ปล่อย”
เธอครางเสียงสั่น
“ดิ้นอีกสิ”
น้ำเสียงของภูณฤทธิ์เองก็เปลี่ยนเป็นสั่น ทว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ทันได้สังเกต เพราะกำลังกลัวอย่างลนลานกับการปฏิบัติตามอำเภอใจของเขา
“เอา...เอา มือคุณออกไปนะ คุณภูณฤทธิ์ โอย...ฮือๆ ๆ ได้โปรด อย่า...”
ที่ร้องแหบๆ ตอนท้าย เพราะนิ้วใหญ่กระด้างลามขึ้นไปถึงเต้าเต่งตึง กุมไว้ด้วยฝ่ามือหยาบๆ แค่นั้นยังไม่พอ ยังส่งนิ้วสากเข้าไปปัดป่ายทักทายปลายยอดจนเธอขนลุกซู่
เป็นใครก็เถอะ เจอแบบนี้ ถึงแม้จะหวาดกลัวก็ต้องมีความรู้สึกอื่นปะปนไม่มากก็น้อย
“เป็นไงบ้างสาวน้อย”
“ไม่...อยะ...อย่าค่ะ”
“เสียวดีไหม”
“อื๋อ! ฉัน... จะฆ่าแก ไอ้คนบ้า ลามก!”
ปากไม่ลดละที่จะด่าเขา แต่เสียงด่าทอสั่นเครืออย่างน่าสงสาร
ภูณฤทธิ์หายใจแรง แค่ได้ยลจะงอยยอดสีชมพูใหญ่กว่าหัวไม้ขีดเล็กน้อยบนป้านสีเข้มกว่าหนึ่งเฉดก็ถึงกับน้ำลายสอ
“รู้ไหม” เสียงเขาพร่าแหบ “หน้าอกศิเนียนแล้วยังเต่งตึงน่าหลงใหลที่สุด”
“มะ...ไม่....”
เมื่อสติรับรู้ถึงการรุกรานที่มากขึ้นก็สายไปเสียแล้ว
ปากร้อนชื้นเริ่มต้นครอบงำติ่งตูม
“คุณ...คุณภูณฤทธิ์....” เรียกเขาเสียงสั่นสะท้าน พยายามบิดตัวหวังให้เนินนุ่มครัดเครียดหลุดพ้นจากถูกปากร้อนผ่าวครอบครอง แต่หนีไม่พ้น
“อยะ...อย่าทำแบบนี้ อื๋อ!”
เผลอครางไม่รู้ตัวเมื่อจะงอยยอดถูกเม้มด้วยไรฟันคมเบาๆ พอรู้สึก