เจ็บ

“รองประธานเรียกฉันมาทำไมคะ” เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาแข็งกร้าวแต่เต็มไปด้วยความทุกข์ตรมหม่นหมอง เธอกำลังแสดงละครหรือเรียกร้องความสนใจจากเขาใช่มั้ย
ชัชวินปั้นหน้าดุตามถนัด “ก็แค่อยากให้มา”
“ฉันมีงานต้องทำ”
“งานคุณอยู่บนเตียง” เขาว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ด ส่งสัญญาณให้รู้ว่ามันกำลังจะเริ่มแล้ว “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วคลานขึ้นเตียงไปซะ ผมมีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว คืนนี้ผมมีนัดดินเนอร์กับคู่หมั้น”
เขามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว...อย่างนั้นสินะ
“ก็ได้ค่ะ”
เขาตกใจไม่น้อย เงยหน้ามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เธอต้องปฏิเสธและด่าทอว่าเขาเป็นพวกบ้ากามโรคจิตสิ แล้วทำไม...