หวานละมุน

“มันดึกแล้ว ไม่ดีเลยนะคะถ้าจะดื่มเอาตอนนี้”
“หึ เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกฉันเหรอละมุน”
เขาหันกลับมาบอกเสียงห้วนจัด หันไปหาหน้าที่ยังคงรอยลิปสติกสีจางมาให้เธอเห็น หญิงสาวรู้สึกถึงความกรุ่นโกรธในอกไปพร้อมกับความหวงแหนที่ไม่เคยรู้จัก
“ไม่มีสิทธิ์ค่ะ”
เธอตอบออกไปอย่างเลื่อนลอย หลุบตาต่ำมองมือที่กำแน่น เธอ
ไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น
“เงยหน้าขึ้นมองฉันละมุน เลิกเก็บความรู้สึกได้แล้ว เธอบอกว่าไม่ แต่แววตาเธอไม่ใช่”
เขาบอกเสียงกดต่ำ ก้าวเท้าเข้ามาประชิดร่างเล็ก เกาะกุมต้นแขนเล็กแน่น เธอถอยหลังหนีด้วยความกลัว รู้ดีว่ายามโมโหชายหนุ่ม
ร้ายกาจได้แค่ไหน
“คุณคี..”
“เธอรู้สึกยังไง เธอก็พูดออกมาได้ไหม เธอหึงฉัน เธอหวงฉัน ในตาเธอมันฟ้องแบบนั้น”
“...”
“ละมุน โธ่เว้ย ฉันต้องทำยังไงกับเธอ อยากเห็นฉันเป็นบ้าตาย
ไปก่อนใช่ไหม”
เขาสบถคำหยาบมา มองเขาที่ยืนนิ่ง แต่หลั่งน้ำตาออกมาไม่ขาดสาย ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เธอเงยหน้ามองสบตาเขา เขาไม่เคยเข้าใจเธอ ไม่เคย
“ละมุนเป็นแค่เด็กในบ้าน ละมุนมีสิทธิ์หึงด้วยเหรอคะ ละมุน
มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากคุณ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะคิดว่าคุณเป็นของละมุน”
เสียงหวานเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้านหัวใจบีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดจนไม่อยากที่จะเต้นอีกต่อไป
“ทั้งที่ฉันเต็มใจเป็นของเธอน่ะเหรอละมุน”
......................................................................................
เพราะตั้งแต่จำความ

เขาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่แทรกซึมเข้ามาบงการและครอบครองหัวใจเธอ

ตลอดจนวันหนึ่งที่ความอ่อนไหวเข้าครอบงำโดยมีคำว่ารักเป็นพื้นฐานเธอตกเป็นของเขาทั้งกายเเละใจโดยสมบูรณ์

กลายเป็นสิ่งต้องห้ามที่หอมหวาน

เป็นความผิดติดตัวที่เธอคิดเสมอว่ามันไม่ถูกต้องและไม่เหมาะสม

เป็นความลับที่เธอซุกซ่อนไว้ให้อยู่ลึกที่สุดของหัวใจไม่กล้าที่จะเปิดเผยออกมาให้ใครได้รับรู้