ฮุ่ยน่า ชายาส้มหล่น

คำโปรย
ข้ามีนามว่าเจิ้งฮุ่ยน่า เกิดมาอาภัพ มารดาจากไปตั้งแต่ยังเยาว์ บิดาละเลยไร้คนค้ำชู เป็นถึงคุณหนูใหญ่ แต่เทียบมิได้แม้แต่สาวใช้ในเรือน
ชีวิตเปลี่ยนไปเมื่อวันหนึ่งนางได้พบกับชายสวมหน้ากาก
********************
เซียนหลิ่งเหวินกระตุกยิ้ม กลั้นหัวเราะไม่รู้สตรีผู้นี้คิดเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว พลันนึกสนุกแล้วโน้มใบหน้าคมเข้าใกล้จนลมหายใจเป่ารดพวงแก้ม ยิ่งเห็นนางตื่นตระหนกก็พอใจ กระทั่งสัมผัสได้ถึงร่างที่สั่นเทา จึงเลื่อนปลายจมูกโด่งปัดผ่านแก้มขาว กระซิบเบาข้าใบหู "อย่ายิ้มให้ผู้ใดอีก หากมิใช่ข้า"
หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว! ฮุ่ยน่าเบิกตากว้าง เสียงกระซิบเบาที่ข้างใบหูทำให้ขนอ่อนทั่วแผ่นหลังลุกชัน ความรู้สึกแปลกๆ นี้คือสิ่งใดกัน แต่พอนึกถึงความผิดที่เขากล่าว ความรู้สึกเมื่อครู่ก็หายไปพลัน นางผิดกระทั่งยิ้มเชียวหรือ เช่นนั้นแม้แต่หายใจก็ไม่ได้กระมัง
ฮุ่ยน่าทำเหมือนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ท่านอ๋องได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ
คนเผด็จการยังแสร้งเอ่ยต่อ "อ้อมกอดของบุรุษอื่นก็ห้ามเช่นกัน หากเจ้ายังไม่ระวังซุ่มซ่ามทำให้ตนเองต้องบาดเจ็บ เราจะลงโทษเจ้าให้หนัก"
เอ้า! ซุ่มซ่ามก็ไม่ได้ เจ็บตัวก็ไม่ได้ ยิ้มไม่ได้ อ้อมกอดของบุรุษอื่นก็ไม่ได้อีก มิสู้จับหม่อมฉันขังคุกใต้ดินเสียเลยเล่า ท่านอ๋องจอมเผด็จการ!