หาญ (รัก)

“พี่หาญคะ”
เธอเรียกเขาหลังจากรวบรวมกำลังใจ มองเขาแล้วรู้สึกว่าแก้มร้อนซู่
“พี่หาญไปค้างที่บ้านหลังนั้น เคยพาผู้หญิงกลับไปนอนด้วยหรือเปล่าคะ”
หนึ่งธิดารู้สึกว่าเลือดในกายไหลวนรุนแรง ถามออกไปแล้วต้องกัดปากตัวเอง ด่าตัวเองเบาๆ ว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไปถามอะไรเขาแบบนั้นกัน อยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วไม่ถามเขาแบบนี้นัก
“ทำไมเหรอครับ”
เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม สายตาของเขาล้ำลึกจนเธอเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่างเถอะ ถือว่าหนึ่งไม่ได้ถามพี่ก็แล้วกัน” เธอพูดแล้วเดินหนีในทันที
“เดี๋ยวครับ” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้
“มีอะไรคะ”
ถามเขากลับไปเสียงสั่น แม้จะพยายามบังคับน้ำเสียงไว้ขนาดไหนก็ตามที
“คนแบบพี่ถ้าไม่รัก จะไม่พาใครไปนอนด้วยสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกครับ”
เขาก้มลงมากระซิบที่ริมหู ลมหายใจร้อนผ่าวทำเอาเธอแก้มร้อนระอุ พอเงยหน้ามองเขาก็สบกับในตาหวามลึกทำเอาใจสั่นสะท้าน