วิมานไม้สน

สนฉัตรเจ็บจนด้านชา หนาวจนไม่รู้สึก
เปลือกตาหนาหนักลืมเกือบไม่ขึ้น
แต่ก็พอกะพริบจนมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้า
ราวกับแสงระยิบระยับเหล่านั้นกำลังเชิญชวนให้เขาไปอยู่กับมัน
ท่อนแขนที่สั่นระริกยกขึ้นไปช้าๆ ก่อนที่มันจะตกลงมาฟาดลงกับพื้น
เพื่อบอกให้รู้ว่า ไม่มีวันที่สนฉัตรจะเจิดจรัสเช่นดวงดาวได้เลย