ละมุนรัก

“ปล่อย ... ค่ะ”
เสียงเบาหวิวที่หลุดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ฉุดดึงสติการรับรู้ของคนที่รวบตัวอีกฝ่ายเอาไว้ให้ค่อยๆคลายอ้อมแขนออกช้าๆ
“ไผ่ ไผ่จะไปนอน”
คนตัวเล็กที่ขยับตัวออกได้เซเล็กน้อย แขนบอบบางเอื้อมไปคว้าจับเอาโต๊ะที่อยู่ข้างๆให้พยุงตัวเองเอาไว้ได้
“ไผ่ คุยกันก่อน ... พี่ขอโทษ”
“...”
“คือพี่ ... พี่ไม่ได้จะทำไม่ดีกับไผ่แบบเมื่อกี้นะ พี่ ...”
“ค่ะ”
“ไผ่มีสติคุยกันรู้เรื่องใช่มั้ย ... ที่พี่เอ่อ คุยตอนนี้เข้าใจรึเปล่า”
“ค่ะ ไผ่ไม่ได้เมาค่ะ ... แต่ไผ่จะไปนอนแล้ว ไผ่ไปก่อนนะพี่เท็น ง่วงแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวสิ ไผ่ นี่เข้าใจกันจริงๆรึเปล่า”
“จะให้ไผ่ขอบคุณพี่เท็นด้วยไหมที่ทำแบบนี้ ... ให้ไผ่ยิ้มให้ด้วยดีรึเปล่าคะ”
ดวงตากลมโตวาวรื้นด้วยหยดน้ำเม็ดเป้งที่เธอกำลังบังคับไม่ให้มันไหลลงมา ...
แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ... หัวใจเธอไม่ได้เสริมใยเหล็ก มันคงไม่ดีกับการต้องมารับฟังคำขอโทษพวกนี้เท่าไหร่
มันเจ็บจริงๆนะ
“ไผ่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฟังพี่ก่อน”
“ไผ่จะไม่บอกใคร พี่เท็นไม่ต้องเป็นห่วง ... ไผ่ดีใจนะคะที่ได้พูดวันนี้ ...”
“แต่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่ไผ่จะรอ ... ไผ่จะตัดใจแล้ว”