คำรามรัก Love Out Loud

*สงครามกางเกงใน ระหว่างหนุ่มไทยกับหนุ่มฮ่องกง

“I is Panich is Roong love. ผมคือพณิชย์เป็นคนรักของรุ้ง”
ออเดรย์รับรู้แล้วว่า ภาษาอังกฤษของนายคนนี้อ่อนจัดถึงขั้นวินาศ

“She will wife I you know?! ยูรู้ไหมเธอจะเป็นเมียผม!”
หนุ่มฮ่องกงใจเย็น ปล่อยให้หนุ่มไทยระเบิดถ้อยคำตามประสาคนขี้หึง

พณิชย์ : รู้ไว้ซะ ข้าคือเจ้าของผู้หญิงคนนี้โว้ย!
ออเดรย์ : อย่าแน่ใจนักเลย!

*สงครามปวดประสาทเรื้อรัง ระหว่างหนุ่มไทยกับสาวไทย
"ทำตัวดอกทองให้มันเอาง่ายๆ งี้เองรุ้งถึงไม่กล้าแต่งงานกับพี่"
เปรี้ยง! พูดปรามาสบ่อยเกินไป ใบหน้าคนพูดเก็เลยสะบัดหัน
แรงจนแสกผมไหวสะท้าน ความร้อนฉ่าฝังบนแก้มหนาที่ชาวูบ
รุ้งรมัยเม้มปาก ดวงหน้าแดงก่ำ ทิ้งฝ่ามือลงกำแน่นแนบลำตัว
ไม่ใช่สะใจที่ได้ตบเขา หากแต่เจ็บมือที่ฉาดใส่ไปสุดพลังเสือ


*สงครามหัวใจ ระหว่างสาวไทยกับหนุ่มฮ่องกง
รุ้งรมัยใช้โทรศัพท์ “สวัสดีออเดรย์...”
“เปลี่ยนเป็นขอโทษออเดรย์ดีกว่าไหม”
“ฉันจะกลับไปทำงานแน่แต่ต้องหลังจากฉันแต่งงานกับพณิชย์ก่อน”
หนุ่มฮ่องกงปวดแปลบหัวใจ “ไหนคุณบอกว่าไม่ได้รักเขา”
“ไม่เกี่ยวกับรักหรือไม่รักเขา ฉันจำเป็นต้องแต่งงานกับเขา”
“อะไรคือความจำเป็น”
“ฉันอธิบายไม่ถูก จำเป็นคือจำเป็น”
“คุณไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่คุณไม่ได้รัก...”
“บอกแล้วไง ถึงไม่ได้รักเขาแต่ก็จำเป็นต้องแต่ง มันจำเป็น”
“โยนความจำเป็นของคุณมาที่ผมได้ไหม”
“เรื่องนี้ไม่ได้แน่ๆ”
“ทำไมคุณไม่แต่งงานกับผมซะในเมื่อคุณไม่ได้รักผมเช่นกัน”
“ก็ฉันไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคุณนี่นา”
“อะไรนะ!” เขาสงสารวิญญาณตัวเองที่ถูกเธอกลืนกิน “พูดใหม่อีกทีซิ”

------------------------
“นั่นห้องน้ำ คุณอาบก่อนได้”
“จะอาบยังไง ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน...”
“ใส่ชุดนอนของผมไปก่อน”
“หมอนข้างอีก ฉันติด”
“กอดผมไปก่อน”
“แล้วผ้าห่ม...”
“ห่มผม”
------------------------

หนุ่มไทยพกอภิสิทธิ์ความเป็นคู่หมายตามไปเห่าหารักจากสาวไทย เมื่อไม่สมดั่งใจจึงหอนโหยหวนป่วนจนเธออกจะแตกในขณะที่หนุ่มฮ่องกงถ่อมใจตนเป็น 'คนขอทานความรัก' ยอม 'หน้าด้านอวดรัก' ต่อสาวที่มีเจ้าของอย่างตรงไปตรงมา แต่สาวไทยรู้มาว่าคนทั้งเมืองโจษขานกันว่าผู้หญิงที่คลั่งไคล้เขามีมากกว่าขนบนหน้าแข้งของเขา เธอจึงไม่เชื่อว่าเขารัก

ออเดรย์ "ผมรักคุณ!"
"หูจะแตก จะบอกรักก็บอกเบาๆ ดีๆ ไม่ได้หรือคะ"
"ผมเคยตะโกนบอกกี่หนๆ คุณก็ไม่เคยสนใจ!"
"เอ?" รุ้งรมัยสีหน้าฉงน "เคยบอกตอนไหน"
"เห็นไหมหัวใจคุณมันหนวก!"
------------------------
รุ้งรมัยเดินหนีเขาท่ามกลางแขกเหรื่อ
"แต่งงานกับผม!"
"ผมสั่ง!"
"ทำไมผมสั่ง!"
สามประโยคท้ายไล่หลังมาติดๆ เธอหยุดกึก งงแป๊บ
------------------------

นิยายเรื่่องต่อไป "หัวใจจองหอง" พบกันที่นี่ ในช้าๆ นี้