อากำนันกับจันทร์รำเพย

“อา!” เธออายจริงๆ นะ จันทร์รำเพยซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่น กดใบหน้าไว้กับแผงอกกว้าง
“ว่าไงล่ะ”
“ไม่รู้” ตอบเสียงอู้อี้
“งั้นอาทำนะ”
“...”
“จะทำแล้วนะ”
กำนันหัวเราะลั่นเมื่อโดนมือเล็กทุบแรงๆ ที่ท่อนแขน เขาดันร่างเธอออกห่าง
“ทำจริงนะไม่ได้หยอก” จ้องหน้าเธอ น้ำเสียงกระเส่า ใบหน้าเขาบ่งบอกว่าอยากทำมาก
จันทร์รำเพยหลบตาเขาเป็นพัลวันไม่ยอมตอบ
“กลัวหรือเปล่า” เขาเป็นห่วงความรู้สึกเด็กสาว เพราะมีประสบการณ์เลวร้ายเกือบโดนข่มขืนมาแล้ว ถึงขั้นไม่เหลือเสื้อผ้าติดกาย เขาจำได้ว่าทรวงอกขาวผ่องเป็นรอยช้ำเพราะน้ำมือพวกมัน
จันทร์รำเพยพยักหน้ายอมรับว่า กลัว
..............................................................................................................................................................
ข่าวจันทร์รำเพยโดนข่มขืนกระจายไปทั่วหมู่บ้านอีกครั้งด้วยฝีปากของนางปิ่น
“ไอ้ลอบ ลากคอเมียมึงลงมาหากูหน่อย” กำนันชเยศจะไม่ทน เขามาหานางปิ่นถึงที่บ้าน
“มีอะไรรึพี่กำนัน” นางปิ่นเดินลงมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม สาแก่ใจ
ฉาด!
“พี่กำนันตบฉัน”
“กำนัน” ไอ้ลอบวิ่งตามลงมาเหนี่ยวแขนกำนันเอาไว้
“ผมขอร้อง อย่าทำปิ่น ตอบแทนที่ผมส่งข่าวให้รู้”
“ไอ้ผัวทรยศ” นางปิ่นกรีดเสียงร้องตาลุกวาวตรงเข้าทุบตีไอ้ลอบ
ฉาด! เมียมัน มันตบได้ไม่เป็นไร แต่ชายคนอื่นห้ามตบเมียมัน
“ขึ้นบ้านแล้วไม่ต้องลงมาอีก”
นางปิ่นเอามือกุมแก้มเดินขึ้นบ้านไม่เถียงสักคำ
“เมียมึงจะให้กูฆ่าคนอีกกี่คน แล้วเมียกูจะโชคดีอย่างวันนี้ไหม ถ้ากูไปไม่ทันล่ะ”
“ผมขออีกครั้ง ถ้ามีอีกผมจะไม่ห้ามกำนัน แล้วแต่กำนันจะเห็นสมควรจัดการ”