มันอยู่ในความตาย (Residing Deaths)

อาการหลอนป่าและหลอนคนยังดำเนินต่อเนื่อง และสิ่งที่ทำให้เทพหนาวถึงไขสันหลังก็คือเสียงร้องกรี๊ดๆของผู้หญิงที่ตกอยู่ในสภาพกลัวสุดขีด เมื่อมองไปที่ต้นเสียงก็แทบไม่เชื่อสายตาว่าเป็นเสียงร้องที่ออกมาจากปากของศพลัวะที่กำลังร้องเสียงหลง ภาพนั้นทำให้เทพตะลึงขบกรามนิ่ง
ผีที่แขวนไว้นั้นส่ายหน้าไปมาจนผมกระจาย ดวงตาเบิกโพลง พร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นมาตบคล้ายอาการของคนบ้าที่ทั้งกลัวทั้งตบมือ ระหว่างนั้นมีเสียงย่ำใบไม้แห้งหลังซุ้มไม้ ส่งนั้นส่งเสียงคำรามดังชัดเจนก่อนที่จะโผล่ออกมาให้เห็นทั้งตัวว่ามันคือเสือลายพาดกลอนตัวมหึมา มันใหญ่เสียงจนเทพตกใจเพราะไม่เคยเห็นเสือใหญ่ถึงขนาดนั้นมาก่อนในชีวิต
เสือร้ายนั้นคำรามขู่ศพ และทันทีที่ศพเห็นเสือ...ศพนั้นก็ยิ่งตบมือระรัวมากขึ้นคล้ายดีใจจากนั้นก็หัวเราะชอบใจจนทำให้เสือใหญ่ย่างกรายช้าๆเข้าหาศพ ตอนนั้นกลิ่นสาปของศพและสางของเสือตีกันปนในอากาศสะกดให้พรานทั้งสองตะลึงจ้องนิ่งในสิ่งที่ไม่คาดคิด
เสือใหญ่เดินเข้าไปจนถึงศพ มันตบตีนหน้าไปที่ศพจนศพแกว่งแต่กลับทำให้ศพนั้นหัวเราะคล้ายบ้าคลั่งมากขึ้นไปอีก เท่านั้นยังไม่พอ...ศพหรือผีลัวะยังเปลี่ยนจากตบมือเป็นลูบหัวเสือ ตบหัวเสือ บางทีก็กระโดดโลดเต้นทั้งๆที่มีเชือกห้อยตัวคล้ายกำลังเล่นเกมประหลาดกับเสืออยู่
เสือร้ายหลอกล้อเล่นกับศพคล้ายเล่นเกมเจ้าล่อเอาเถิด วินาทีนั้นเทพต้องสะกดอารมณ์เต็มที่ เขาบอกไม่ถูกว่าเกิดความรู้สึกอะไรกันบ้าง รู้แต่ว่ามันสลับสับสนไปหมดระหว่าง ความกลัว ความวิตก ความไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นต่อหน้าต่อตา เขาพยายามเล็งปากกระบอกปืนไปที่จุดตายของเสือที่หันหลังให้เขา ตอนนั้นเสือไม่อยู่นิ่งทำให้เล็งลำบากและถ้าลั่นไกออกไปโดยที่เสือไม่ตายทันทีนั้นมันจะกลายเป็นเสือลำบากที่ดุร้ายมากกว่าเก่าและพร้อมจะวนเวียนกลับไปสังหารชาวบ้านได้ทุกเมื่อ
พรานโส่ยนั้นนั่งตะลึงงันแทบตกต้นไม้ แกทำอะไรไม่ถูก คงช็อกไปชั่วขณะ ดีว่าร่างแกมีเชือกมัดรั้งร่างเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากมองอ้าปากค้าง