รักผลิดอก

“ถ่ายรูปเก็บไว้ดูไหมครับ” เขาดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ปฏิบัติตนเป็นมิตรที่ดีด้วยการทำตัวเป็นตากล้อง อีกฝ่ายก็หันหน้ามาฉีกยิ้มให้ทันที

ได้รูปหนึ่งแล้ว รูปที่สองที่สามตามมาเรื่อยๆ

“เดี๋ยวๆๆ เอากล้องของลฎาดีกว่าไหม” เจ้าหล่อนนึกขึ้นได้

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวส่งให้ทางไลน์”

“โอ.เค. แบบนั้นก็ได้”

วัชระเข้าไปยืนข้างๆ แล้ว ‘เซลฟี่’ คู่กันอีกรูป

“หือ...สวยอ้ะ” เธอยิ้มปลื้มเมื่อยื่นหน้าเข้าไปดูรูปที่ถ่าย ศีรษะแทบจะชนกัน “ทำไมกล้องคุณถ่ายรูปออกมาส้วยสวย ใช้โทรศัพท์ยี่ห้อไรเนี่ย ลฎาจะได้เปลี่ยนไปใช้บ้าง”

วัชระอมยิ้ม กดเข้าแอพพลิเคชั่น

“ไหนคิวอาร์โค้ดของคุณเอามาสิ เดี๋ยวส่งภาพไปให้”

อีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์ออกมา เข้าใช้งานแอพพลิเคชั่นบ้าง

“คุณแอดผมมาก็ได้” ชายหนุ่มเข้าหน้าคิวอาร์โค้ดได้ก่อน จึงยื่นออกมารอให้หญิงสาวสแกน

“โอ.เค. ได้แล้ว” จากนั้นเธอส่งสติกเกอร์รูปอมยิ้มแก้มกลมเท่ากะละมังไปทักทาย แล้วภาพที่ชายหนุ่มถ่ายไว้ในเครื่องของเขาเมื่อครู่ก็ทยอยเข้ามาอยู่ในเครื่องของเธอทั้งหมด

ลฎาภาอมยิ้มกริ่มระหว่างเปิดดู แต่อีกคนยิ้มกริ่มตาพราวยิ่งกว่า เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองเสี้ยวหน้านวลเป็นยองใยนั้น...อย่างน้อยก็ได้ ‘แอดไลน์’ ไว้แล้ว!