หัวใจรักนักเรียนแลกเปลี่ยน

เรื่องนี้เป็นลำดับที่ 1 ของซีรีย์ชุดดวงใจโรเจอร์ ซึ่งประกอบไปด้วย
1. หัวใจรักนักเรียแลกเปลี่ยน (คีธ – แคทลีน) - วางขายแล้ว
2. หัวใจรักปรารถนาเร้น (คริสโตเฟอร์ – หยาดน้ำค้าง) - วางขายแล้ว
3. หัวใจรักพ่ายพิรุณ (เมสัน - พิรุณรอง) - กำลังแต่ง


แคทลีนสาวน้อยวัยสิบเจ็ดปี มีโอกาสไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน และต้องพักอาศัยอยู่กับครอบครัวโฮสแฟมิลี่ที่มีลูกชายหนุ่มหล่อถึงสามคน โดยเฉพาะลูกชายคนโตของบ้านที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะเดิมไม่ได้อีกต่อไป

“พี่คีธ เอ่อ รู้สึกแบบนั้นกับหนูได้ยังไงคะ” ฉันถามเขาในขณะที่นอนซบอยู่กับอกแกร่ง
“แบบไหนล่ะ” เขาแกล้งถามให้ฉันอายทั้งๆ ที่เขารู้อยู่แล้ว
“ก็แบบว่า... เอ่อ...”
“รักน่ะหรือ” เขาเห็นว่าฉันไม่กล้าพูดเลยพูดออกมาเสียเอง
“ค่ะ”
“อาจจะตั้งแต่แรกเลยมั้ง” เขาตอบแล้วก็หัวเราะ
คำตอบของเขาทำให้ฉันย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ครั้งแรกที่ฉันพบกับเขา มันไม่น่าจดจำเอาเสียเลย
“เธอน่ะตลกชะมัด ทั้งๆ ที่เธอกลัวฉันแทบตาย แต่เธอยังกล้าเถียงฉันเวลาเธอลืมตัว” เขาว่าต่อ
“ก็พี่คีธน่ากลัวจะตาย” ฉันว่าบ้าง
“แล้วเธอกลัวฉันไหมล่ะ” เขาย้อนถาม
เอาจริงๆ ในตอนแรกฉันก็กลัวเขานั่นแหละ แต่พอเริ่มสนิทกันฉันรู้สึกเกรงเขามากกว่า แม้ว่าฉันจะรู้ใจตัวเองแต่ก็ยังเกรงเขาอยู่ดี
“แล้วทำไมพี่คีธถึงไม่ติดต่อกับหนูเลยล่ะคะ” ฉันไม่ตอบเขาแต่ถามเขาในสิ่งที่ติดค้างในใจอยู่ด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ
“ฉันแค่เปิดโอกาสให้เธอเท่านั้นแคทลีน แล้วอีกอย่างถ้าฉันติดต่อเธอสม่ำเสมอเหมือนพวกนายคริสกับนายเมสันความรู้สึกของเธอที่มีต่อฉันมันคงจะไม่ต่างจากเจ้าพวกนั้น ฉันอยากให้เธอคิดถึงฉัน คิดถึงคำพูดสุดท้ายที่ฉันทิ้งไว้ให้เธอ”
“คนร้ายกาจ” ฉันว่าเขาหลังจากรับรู้แผนการณ์ของเขา
“แล้วมันได้ผลมั้ยล่ะ”
ฉันยังคงไม่ตอบเขา แต่ฉันรู้ว่ามันได้ผลอย่างมาก เพราะแม้ว่าฉันจะทำเป็นลืมเขา แต่เอาเข้าจริงฉันไม่เคยลืมเขาได้ พอเวลาที่ฉันจะเปิดใจคบกับใคร คำพูดเขาก็ลอยวนเข้ามาในหัวฉันอยู่ตลอดเวลา คนเจ้าเล่ห์ ฉันได้แต่ค่อนขอดเขาอยู่ในใจ
“ทีนี้จะมาเป็นเจ้าสาวของฉันได้หรือยัง” เขาเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
“พี่คีธบ้าไม่โรแมนติกเลย” ฉันว่าเขากลับไปเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
ถูกขอแต่งงานทั้งที แต่ดันอยู่ในสภาพที่ฉันคิดว่าตัวเองคงจะดูไม่ได้ ไหนจะเพิ่งตื่นจากการร่วมรักกันอย่างร้อนแรงเมื่อคืน หลังจากนั้นฉันยังอาละวาดร้องไห้ฟูมฟายใส่เขาอีก ตอนนี้ฉันไม่กลัวเขาแล้ว ฉันอยากจะก่นด่าและประทุษร้ายร่างกายเขาจริงๆ
“แล้วแบบไหนถึงโรแมนติกล่ะ” เขากระซิบเสียงแผ่วริมหูแถมยังแกล้งเป่าลมผะแผ่ว จนฉันขนลุกซู่
“ไม่รู้ค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับซุกหน้ากับอกแกร่งเพื่อซ่อนรอยแดงที่เริ่มลามไปทั่วใบหน้า
“แบบนี้ดีไหม”
เขาว่าแล้วก็กระชับอ้อมแขนให้ตัวฉันแนบชิดไปกับเรือนกายของเขาจนฉันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่แข็งร้อนตรงหน้าท้อง ส่งผลให้ฉันหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
“คนบ้า” ฉันว่าเขาแต่เขากลับหัวเราะแทน แล้วมือไม้เขาก็เริ่มอยู่ไม่สุขปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างของฉัน
“ฉันกำลังบอกรักเมียของฉัน” ขณะที่เขาพูด ฝ่ามือใหญ่นั้นได้เลื่อนมาอยู่ในตำแหน่งน่าหวาดเสียวด้านหน้าของฉันแล้ว