ปกปักษ์...รักใคร่ 保護愛情

ไรเกอร์ เฉิน หัวหน้ากลุ่มอินทรีบนเกาะฮ่องกงเคยถูกช่วยชีวิตไว้จากบิดาของ ชิดชนก เขาจึงดูแลเธออยู่ห่างๆ ผ่านมารดาและพี่ชายเลี้ยงของหญิงสาว ไม่นานความสงสารเห็นใจก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความรักลึกซึ้งยากถอดถอน...
“อย่าบอกนะว่านกโกรธอาแล้วประชดด้วยการไปนอนกับผู้ชายหน้าโง่ตัวไหนไม่รู้!” ประโยคนั้นเหมือนคำรามออกมาจากลำคอหนามากกว่า
“คะ?” หญิงสาวสับสน เขาดูเหมือนโกรธ แต่คนที่ควรโกรธคือเธอไม่ใช่เรอะ “คุณอาคิดจะโยนความผิดมาให้หนูเพื่อจะปกปิดสิ่งที่ตนเองทำใช่ไหมคะ หนูดูโง่มากนักหรือไง” ไม่มีทางที่เธอจะยอม เสียงเล็กแหวใส่หน้าอีกฝ่ายเช่นกัน
“อาไม่เคยนอนกับนาตาลี!”
“หนูก็ไม่เคยนอนกับผู้ชายหน้าโง่คนไหนเหมือนกัน!”
ทั้งคู่ผงะหงายจมหายไปในความเงียบเมื่อคิดตามประโยคที่ออกมาจากปากของแต่ละคน คล้ายว่ามีความรู้สึกหวานล้ำเข้ามาแทนที่อารมณ์คุกรุ่นเมื่อครู่จนเกือบหมดสิ้น
แต่ทิฐิในใจของชิดชนกยังคงอยู่ไม่น้อย ต่างจากชายหนุ่มที่ในเวลานี้เขายอมเธอได้ทุกอย่าง
“รู้อย่างนี้ไม่โกรธอาแล้วใช่ไหม”
“ถ้าคิดว่าหนูจะเชื่อแค่คำพูดว่า ‘ไม่’ ของอา หนูไม่สมองเบาไปหน่อยหรือคะ” ชิดชนกขบริมฝีปากตนเองแน่น เธอเกลียดการประชดประชัน แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ที่ผ่านมาไรเกอร์ปกปิดเธอหลายเรื่อง แต่เพียงแค่เขาเอ่ยปากเรื่องแรกก็จะให้เธอหมอบราบคาบแก้วต่อหน้าแล้วนั้น มันง่ายเกินไป ถ้าเธอยอมเขาอีกในครั้งนี้ เชื่อได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันโงหัวเหนืออาณัติเขาได้อีก
ใช่ เธอรักเขา แต่เธอก็รักตัวเองด้วยเช่นกัน ถ้าหากต้องอยู่กับความรักที่อึดอัด สักวันความรู้สึกนั้นอาจกลายเป็นอย่างอื่นก็เป็นได้
“อาจนปัญญากับเรื่องระหว่างนาตาลีจริงๆ ไม่รู้จะพิสูจน์ยังไง” ไรเกอร์เห็นความท่ามากของชิดชนกแล้วอดอยากแกล้งไม่ได้ “เอาอย่างนี้ไหม ให้อาแสดงให้นกรู้แล้วนกค่อยไปตะล่อมถามเอากับนาตาลีว่า อาทำอย่างนั้น...อย่างนี้ แบบนี้กับเขาหรือเปล่า”
“คุณอา!” ชิดชนกตวาดพร้อมกับใบหน้าที่ค่อยซับสีเรื่อเมื่อเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย
“อ้อ แล้วก็อย่าลืมจำด้วยนะว่าอามีไฝ ขี้แมลงวัน แผลเป็นตรงไหนบนร่างกายบ้าง แล้วก็ไปเลียบๆ เคียงๆ ถามนาตาลี อีกอย่าง อย่าเผลอบอกใบ้ไปล่ะ เดี๋ยวฝ่ายนั้นรู้คำตอบเสียก่อน เหนื่อยฟรีเลยนะนั่น”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะคะคุณอา” โอย แค่คิดตามเธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ทำไมเขาถึงได้หน้าหนาอย่างกับรันเวย์สนามบินแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
.............................................................................
ตบท้ายเป็นของหวานด้วยตอนพิเศษระหว่างสองหนุ่มหล่อ มกราและอู๋เจี๋ย
.....
‘สักชื่อแฟนไว้ด้วย เฉิ่มชะมัด’ มกราบิดปากเมื่อเห็นคำว่า MIKE สีครามอมเขียวสักอยู่บนเหนืออกซ้ายของอู๋เจี๋ย ผิวขาวจัดของคนที่ตัวบางกว่าและเตี้ยกว่าเขาราวห้าเซนติเมตรยิ่งส่งให้คำๆ นั้นชัดเจนราวกับลอยขึ้นมาจากพื้นผิว
แต่ครู่เดียวแววตาที่ส่ออารมณ์ขบขันนิดๆ ก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบแข็งกร้าว นิ้วที่ไล่ตามตัวอักษรชะงักนิ่ง ร่างสูงใหญ่ถูกสาปเป็นหินที่มีหิมะปกคลุมหนาหลายชั้น
‘ผมยังไม่เคยมีแฟน นั่นคือชื่อผมเอง ไมเคิล อู๋’ ในใจร้อนรนแต่น้ำเสียงยังเรียบเรื่อย เมื่อเห็นสีหน้าที่ผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัวของอีกฝ่าย อู๋เจี๋ยจึงจับมือที่ยังนิ่งค้างของมกราไว้ แล้วค่อยๆ บรรจงจูบซับปลายนิ้วชี้ที่สัมผัสอกเขาเมื่อครู่
‘ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีก’ เขาเอ่ยพลางไล้ลิ้นกับนิ้วมือทั้งห้าอย่างได้ใจ เพราะคนตัวใหญ่ขี้โมโหไม่ดึงกลับแสดงความรังเกียจ
‘นายรู้เรื่องของฉัน?’ ที่โดนหักอกแล้วจริงๆ ความจริงนี้ชวนให้ตื่นตะลึงไม่น้อยทั้งๆ ที่คาดเดาไว้บ้างแล้ว หมอนี่ส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการอารักขาน้องสาวของเขาไม่ใช่รึ แล้วยังจะมีเวลามาใส่ใจเรื่องละเอียดอ่อนของเขาอย่างนี้อีกด้วยเนี่ยนะ มิใช่หมายความว่า...