รักของคนเลว

“กูยอมตาย ดีกว่าถูกคนเหี้ยอย่างมึงข่มขืน”
ก้องตะคอกกลับไปด้วยความโกรธแค้น เกื้อยื่นมือไปบีบปากก้องอย่างแรงพร้อมตะคอกใส่เกื้อ
“คิดว่ากูจะยอมให้มึงตายง่ายเหรอวะ คนเหี้ยๆ อย่างมึงต้องอยู่อย่างไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี”
“...”
“ถูกลบชื่อออกจากวงการมาเฟีย ถูกกูเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจนไม่มีหน้าไปมองหน้าใครได้อีก ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ส่วนธุรกิจของมึงทั้งหมด ทั้งบ้าน อำนาจ และทรัพย์สินทั้งหมด ไอ้แทนมันทำลายย่อยยับไปหมดแล้ว”
“...”
“คนเหี้ยๆ อย่างมึงต้องเจอเรื่องเลวๆ แบบนี้ ให้สาสมกับสิ่งที่มึงทำไว้กับเพื่อนของกู ในเมื่อมึงคิดจะล้มไอ้แทนเพื่อนกู กูก็จะทำให้มึงล่มจมพินาศด้วยฝีมือคนอย่างกูนี่แหละ”
……………………..
“กูยอมแล้ว กูยอม กูยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้มึงไอ้เกื้อ ยอมให้มึงเอากูจนกว่ามึงจะพอใจ ขอร้อง ช่วยกระแทกเข้ามาแรงๆ ที กูทนไม่ไหวแล้ว ช่วยกูที”
“สุดท้ายมึงก็ร่านยอมพูดขอร้องกูจนได้ หึ หึ”
เกื้อจับหน้าก้องให้หันมองเขา
“กูอยากรู้นัก มาเฟียที่ตกต่ำที่เหลือแต่ตัว จนยอมเสียศักดิ์ศรียอมเป็นอีตัวให้กับกู เวลานอนใต้ร่างกูจะร้องครางแบบไหนกันน้า”
………………………….
“กูต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของมึงไปถึงเมื่อไหร่”
เกื้อหันไปจ้องหน้าก้องทันที
“จนกว่ากูจะพอใจ เบื่อ หรือหมดสนุกกับมึงแล้ว กูก็จะปล่อยมึงไป”
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะพอใจ และเบื่อกูละ”
“โดนกูเอาแค่ครั้งสองครั้ง ถึงกับร้องหาอิสระแล้วเหรอวะ”
“...”
“มึงนี่ไม่น่าเป็นมาเฟียเลย กระจอกวะ แค่นี้ก็ปอดแหกเสียแล้ว เข้มแข็งหน่อยสิวะ”
“กูไม่ได้ปอดแหก กูแค่ถามเอาไว้เฉยๆ กูมีสิทธิ์รู้ไม่ใช่หรือไง”
ก้องกัดฟันพูดออกไป
“ใช่ มึงมีสิทธิ์ แต่ถึงรู้ไปมึงก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอ แล้วก็รอ”
“กูต้องรอไปถึงเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่งั้นเหรอ”
เกื้อจับหน้าก้องให้หันมองหน้าเขาตรงๆ
“เมื่อกูอนุญาตให้มึงเดินออกจากบ้านหลังนี้ได้ นั่นแหละ มึงได้อิสรภาพจากกูแล้ว”
…………………….
“กูขอกอดมึงเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”
เกื้อยืนนิ่งไม่ตอบ ก้องเป็นฝ่ายเดินเข้าไปสวมกอดเกื้อซบหน้าบนอกสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย กลิ่นกายของเกื้อทำให้ก้องรู้สึกดี ยิ่งเวลาแพ้ท้องแบบนี้แล้ว เป็นยาที่ดีที่สุดที่เขาอยากอยากมีไว้ใกล้ตัว
แต่คงเป็นไปไม่ได้ ก็เกื้อไล่เขาออกจากชีวิตแล้วนี้
ร่างโปร่งค่อยๆ ผละออกมาช้าๆ เงยหน้ามองเกื้อใกล้เพื่อจดจำใบหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่เขาเคยรักสุดหัวใจไว้ให้ติดตา
“กูขอเสื้อมึงไปตัวนะ กูคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดมึง”
ก้องยิ้มเจ็บปวด
“กูจะเดินออกจากบ้านมึงเอง ไม่ต้องสั่งให้ลูกน้องมาไล่หรอก”
“...”
“ถ้ากูไม่อยู่ มึงดูแลตัวเองดีๆ นะ กูเองก็จะดูแลตัวเองดีๆ พร้อมกับ...ดวงใจของกู”
ลูกในท้องของเราสองคน
“ห้ามบอกนายแทนนะว่ากูเป็นน้องชาย กูไม่อยากให้นายแทนรู้สึกไม่ดีที่มีน้องเลวๆ อย่างกู กูไม่อยากผิดใจกับนายแทนมากไปกว่านี้แล้ว”
“...”
“กูไปละนะ”
ก้องหิ้วกระเป๋าใบเล็กเดินออกไปจากห้อง เดินลงชั้นล่างเห็นเหมยืนอยู่ที่หัวบันไดจึงพูดกับเขาเสียงสั่นๆ
“ดูแลเกื้อดีๆ นะ กูไปละ”
“เดี๋ยวก่อน”
ก้องกำลังจะเดินออกไปจึงชะงักกึก
“วันนี้ที่โรงพยาบาล หมอพาคุณก้องไปตรวจห้องตรวจภายในทำไม”
ร่างโปร่งอึ้งไปนิด หันไปยิ้มให้เหมนิดๆ
“ฉันเป็นเนื้องอก ฉันไปละ”
…………………….