ตรวนรักไฟพิศวาส

ศราวิน ติภาธร เฝ้ารอคอยการเอาคืนผู้หญิงที่ทำร้ายหัวใจเขาจนย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีเมื่อสี่ปีก่อน และเมื่อโอกาสมาถึงเขาจึงหยิบยื่นตำแหน่งที่เหมาะสมให้กับหญิงสาว
รัศมีพลอย พฤกอนันต์ จำต้องก้าวเข้าไปอยู่ในบ้านติภาธรเพื่อชดใช้หนี้ให้กับผู้เป็นมารดา เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใจเลยสักนิดหากว่าเจ้าหนี้รายใหญ่คนนั้นไม่ใช่ศราวิน

***************************************
“ถ้าดิ้นพี่จะทำมากกว่ากอด”
“พี่พีช!” รัศมีพลอยตวัดตาขึ้นมองค้อนชายหนุ่มด้วยความขุ่นเคืองใจ แถมด้วยกำปั้นที่ทุบอักเข้าที่อกกว้างไปหนึ่งที ส่งผลให้ศราวินต้องรีบคว้ามือนุ่มไว้แล้วยกขึ้นจูบเบาๆ พลางว่าเสียงราบเรียบ
“พรุ่งนี้พี่ต้องไปดูงานที่อังกฤษ พลอยไปกับพี่ไหม”
“ไม่ไหวค่ะ ไข้ยังไม่หาย นั่งเครื่องนานๆ กลัวจะเป็นหนักกว่าเดิม” เมื่อขัดขืนไปก็เปลืองแรงเปล่า รัศมีพลอยจึงหยุดอาการทุกอย่างพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของชายหนุ่ม
“งั้นอยู่บ้านก็อย่าดื้อนะครับ กินข้าวกินยา นอนพักผ่อนเยอะๆ”
“ตอนนี้ก็อยากพักผ่อนค่ะ” เธอสวนทันควัน บอกเป็นนัยว่าที่เขามาตอแยเธอแบบนี้คือการรบกวนเวลาพักผ่อนของคนป่วย
“นอนไปตั้งหลายชั่วโมงแล้วยังไม่พออีกเหรอ สงสัยต้องจัดยาให้ชุดใหญ่”
“เอ่อ...คือ”
หญิงสาวเผลอตัวเผยอปากเล็กน้อย ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ อยู่สามสี่ครั้งติดกัน ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่
“ถ้าทำตอนป่วยค่าตัวต้องเพิ่มขึ้นนะคะ ไม่งั้นจะฟ้องกรมแรงงานค่ะ”
“ฮ่าๆๆ พี่ให้สิบล้านเลย”
ศราวินหัวเราะจนปากอ้าค้าง เนื้อตัวของเขาโยกไหวรุนแรงกับอารมณ์ขันที่เก็บไม่อยู่ ทำเอาคนพูดขมุบขมิบปากต่อว่าไปหลายประโยคด้วยความเจ็บแค้นใจ
‘แต่เดี๋ยวนะ เขาจะให้สิบล้านเลยเหรอ เท่ากับว่าหมดหนี้เลยนะ หรือเราจะยินยอมดี’