มัจจุราชอุ้มสม

ไม่รู้ว่ากามเทพหรือมัจจุราชที่หย่อนเขาให้เข้ามาในชีวิตเธอ
ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่เขาทำให้รักแล้วก็จากไปอย่างไม่ไยดีร่วมปี
พอเจอกันอีกครั้ง เขากลายเป็นเจ้านายที่อยู่สูงจนเธอไม่อาจเอื้อม
แต่เขากลับขยำขย้ำให้เธออยู่ในอ้อมกอดชนิดที่หนียังไงก็ไม่หลุด


หญิงสาวจัดอาหารขึ้นโต๊ะเสร็จเรียบร้อยก็หันไปหาเจ้าของห้อง
“อาหารพร้อมแล้วค่ะ ท่านรองประธาน” เธอพูดเสียงราบเรียบจนอดทึ่งตัวเองไม่ได้ที่สามารถทำได้ดีเกินคาด
“จัดมาไว้ตรงนี้” เจ้านายหนุ่มพูดโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่นิตยสารในมือ
นิวารินเม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
นอกจากย้ายสำรับอาหารไปยังโต๊ะเตี้ยๆ ของชุดรับแขก พอเสร็จก็เธอขยับออกไปยืนตัวตรงรอรับใช้เหมือนพนักงานบริการทั่วไปของร้านอาหาร
“มานั่งกินเป็นเพื่อนฉันด้วย” เสียงห้าวสั่ง
“เอ่อ...ดิฉันว่าคงไม่เหมาะกระมังคะ” เธอตอบปฏิเสธ ขยับตัวอย่างอึดอัด
“กล้าขัดคำสั่งเจ้านายรึไง”
เสียงพูดทั้งดุทั้งห้วนทำเอาหญิงสาวน้ำตารื้นขอบตา
ในเมื่อเขาแสดงออกว่าจำเธอไม่ได้ แล้วทำไมจะต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย
จาคอบมองหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งโดยไม่ยอมสบตาอย่างหงุดหงิดในหัวใจ เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองที่มีต่อนิวารินว่าคืออะไรกันแน่ ก่อนจากกันเมื่อเกือบสองปีก่อนเขาก็คิดว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณสาวน้อยคนนี้
แต่พอห่างกัน เขากลับปรารถนาที่จะเจอหน้าเธอทุกวัน
ใช่ ! เขาคิดว่ามันเป็นแค่ความปรารถนาทางร่างกาย แต่ติดที่ว่าเธอยังเด็กเกินไปจนเขาละอายใจที่จะติดต่อสานสัมพันธ์ด้วย
และอดทนรอให้เธอเรียนจบในวันนี้...