ความผิดพลาดของบุตรอนุคนที่สี่นางนี้

"เหล่าไท่!" T_T นางทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว


"ไม่เอากระซวกไส้" T_T นางจำต้องหน้าม่อยคอตกอีกครั้ง ห้อยแขนห้อยขาแนบตัว ยินยอมแต่โดยดี


ยิ่งพิศ แก้มใสๆนั้นก็ยิ่งน่ามองเข้าไปทุกที ชายหนุ่มอยากกัดอยากจูบแก้มนางเต็มแก่แล้ว


เนื้อแก้มใสๆนั่น ปากแดงๆนั่น เขาอยากได้นางมากๆ


"หึ ยังดีที่เจ้าพูดกันรู้เรื่อง!" ไท่อิ๋นวางนางลงกับพื้น ให้เท้าของนางเหยียบพื้นเรือน


ยิ่งเห็นนางยืนนิ่งให้ ใจเขาก็ยิ่งรู้สึกอิ่มฟูคับอก ความรู้สึกพึงพอใจพุ่งทะยานเสียจนเผลอยิ้มอ่อนออกมา


แต่นางไม่เห็น


"ดีมาก~" เขาเอ่ยปากชมนาง ได้เห็นเจ้าเด็กนี่เชื่อฟัง มีความสุขจริงๆ


จ้าวพิษค่อยๆเพียรพยายามถอดเครื่องหัวให้ ฉู่อวิ๋นเมิ่งยืนเงียบกริบ คอยเอียงหัวไปทางนั้นทีทางนี้ทีให้ ไท่อิ๋นกระทำอย่างใจเย็นจนไม่น่าเชื่อ เขาไม่แม้แต่จะก่นด่าเด็กสาวของเขาสักคำ


ห้องทั้งห้องเงียบเกินไปจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน ได้กลิ่นลมหายใจ ใจคนเต้นตึกตักหน้าร้อนหูร้อน


ทันทีที่เครื่องหัวชิ้นใหญ่สุดถูกปลดออก อวิ๋นเมิ่งได้แต่ถอนหายใจเท่านั้น


'กลิ่นกายของไท่อิ๋นหอมเกินไป อยู่ใกล้มีแต่จะเผลอตัวเผลอใจไปมากกว่า' นางไม่เคยดูถูกเสน่ห์ของคนผู้นี้เลย


ยิ่งนานไท่อิ๋นก็ยิ่งอยากได้นางมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะผิวขาวบางจนเกือบใสนั้นแดงไปหมดจรดใบหู ร่างกายของนางฟ้องปฎิกิริยาน่าดูชมออกมา


มองเพลินพิศ


"เด็กโง่.." เสียงของจ้าวพิษทุ้มพร่า อารมณ์ประดังประเดกัน เขาก้มลงไปสูดกลิ่นหอมหวานเย้ายวนจากตัวต้นเหตุ กักนางไว้ในอ้อมแขนจนแน่น


อวิ๋นเมิ่งสะดุ้งโหยง ตั้งท่าจะต่อว่า เขาถึงได้เปิดปากพูดขึ้นมาก่อน


"เจ้าบอกว่า กอดได้ จูบได้" ยิ่งนานยิ่งหลง เด็กคนนี้เนื้อตัวนุ่มนิ่มน่าลูบไล้ไปหมด กดนิดกอดแน่นหน่อยก็เหมือนจะละลายกลายเป็นสายไหม ปลุกเร้าอะไรๆได้ทุกเมื่อ