ในรอยสวาท

“ฉันพูดความจริง อย่าถือว่าเป็นการซื้อขายเลย เรียกว่าแลกเปลี่ยนความสุขก็ได้ ฉันได้ตัวเธอส่วนเธอก็ได้เงินของฉันไป” เขาพูดด้วยความสัตย์จริงว่าคิดอย่างนั้นไม่ได้จะดูถูก แต่คนฟังกลับคิดเป็นอื่น “ฉันให้วันละสองแสน...”


“เก็บเงินของคุณเอาไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ!”


“แต่ฉันชอบเธอจริงนะ...”

“แต่ฉันไม่ชอบคุณ”

“เอาเท่าไหร่ว่ามา...อยากได้อะไรว่ามาเลยฉันให้ทุกอย่าง”

“คุณตีราคาคนแบบนี้ตลอดเลยหรือไง”

“ก็ไม่ ไม่รู้ว่าจะให้อะไรตอบแทนนี่ มีแต่เงิน...”

“ตัวโตซะเปล่า ทำไมสมองถึงไม่โตตามตัว”

“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้โตแค่ตัว” เขายิ้มร้ายพร้อมกับกระดกบางอย่างใต้ผ้าขนหนูต่อหน้าเธอ หญิงสาวยกผ้าขึ้นมากอดพร้อมกับมองไปทางอื่น

“ทุเรศ คุณเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย”

“เธอเป็นผู้หญิงที่ร้อนแรงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเหมือนกันนะ”

“บ้า!”

“ฉันพูดความจริง...” เขาว่าเสียงเบา “อยู่กับฉันก่อนเถอะนะ”

“ฉันจะไม่มีวันยอมอยู่ที่นี่เด็ดขาด!”

“อย่าให้ต้องใช้กำลังเลย...”

“ก็ลองดู...” เธอท้า “ฉันต้องเรียนหนังสือไม่มีเวลามาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้
หรอก”

“เรียนหนังสือ?” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “อายุเท่าไหร่แล้ว”

“สิบเก้า...” หญิงสาวตอบเสียงเรียบขณะที่ฟังถึงกับนิ่งอั้นพร้อมกับถามย้ำว่า

“อายุเท่าไหร่นะ” เขามองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง เพราะคิดว่าเธอน่าจะอายุสักยี่สิบห้า เพราะร่างกายไม่น่าจะใช่เด็กสิบเก้า

“สิบเก้าไง หูตึงเหรอ”

“บ้าฉิบ!” เขาสบถ นี่เขากระทำชำเราเด็กอายุสิบเก้าอย่างนั้นเหรอ เด็กที่อายุน้อยขนาดที่เป็นลูกของเขาได้เลยนะ!

“ทำไมถึงไม่บอกก่อนว่าอายุสิบเก้า”

“แล้วทำไมถึงไม่ถาม”

“แต่งตัวฉันจะพากลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้” เขาทำท่าร้อนใจและขัดใจในที ขณะที่คนฟังกลับนั่งนิ่ง

เธอไม่อยากกลับ ไม่อยากกลับไปรับรู้เรื่องบ้าบอนั่นอีกแล้ว เพื่อนรักของเธอกับแฟนจงใจกันหักหลังเธอได้อย่างเลือดเย็น ตลอดสองปีที่เธอกลายเป็นคนโง่เง่าในสายตาทุกคน ไม่มีใครเลยที่จะฉุดรั้งเธอขึ้นมาจากหุบเหวนั่น

“ฉันไม่กลับ...ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่!”