เริ่มจากรัก กว่าจะลงด้วยรัก

พรรณวรทนั่งจมเสียงสะอื้นของตัวเองอยู่นานกว่าจะรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายหยัดยืนได้สำเร็จ และภายใต้ความพร่าเลือนกำลังทอดมองแผ่นหลังแกร่งผ่านแววตาอันแสนปวดร้าว ถึงอย่างนั้นก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะบอกความจริงแก่เขา

ความจริงที่ ‘คนเป็นพ่อ’ ต้องรับรู้...

“ฉันท้อง”

ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายเลือนหายไปในเวลานั้น ร่างสูงยืนนิ่งงันราวต้องคำสาป ไม่ได้ยินสรรพเสียงใดนอกจากคำบอกสองพยางค์สั้นๆ ที่ยังดังก้องอยู่ในหัว

ฉันท้อง ฉันท้อง ฉันท้อง!

เขากำลังจะกลายเป็นพ่อคนอย่างนั้นหรือ? อัตถ์ย้อนถามตัวเองด้วยคำว่า ‘พ่อ’ ก็บอกไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่พอนึกถึงคำว่า ‘ลูก’ ความปลาบปลื้มตื้นตันกลับแผ่ท่วมท้นล้นอก กลบทุกความรู้สึกอื่นใดให้เหือดหาย ทว่าเพียงชั่วเวลาไม่นานความไม่มั่นใจก็เข้ามาสั่นคลอน ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปในความโกรธที่คืบคลานเข้ามากลืนกินจนหมดสิ้น

“คุณท้อง” อัตถ์หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า ก่อนจะลั่นวาจาเลือดเย็น “แล้วผมจำเป็นต้องรู้ไหม”

พรรณวรทหน้าชาราวถูกตบด้วยฝ่ามือของเขา พานให้ร่างกายทุกส่วนชาดิก ไม่เว้นแม้แต่หัวใจที่คล้ายกับหยุดเต้นตั้งแต่ได้ยินคำถามนั้น มันดังซ้ำไปซ้ำมาดั่งระฆังก้องกังวานในความรู้สึก

“คุณกำลังจะบอกว่า...ไม่เกี่ยวกับคุณ...อย่างนั้นเหรอ” เสียงหวานสั่นเครือเหลือกำลัง กว่าจะเค้นออกมาได้แต่ละคำช่างยากเย็นเหลือเกิน

“ทำไมถึงคิดว่าเกี่ยวกับผม”

“ก็เรา...”

“แค่นอนด้วยกัน ไม่ได้หมายความว่าผมต้องเป็นพ่อเด็ก” อัตถ์ต่อความชัดเจนให้พร้อมทั้งตอกย้ำความเข้าใจให้กับหญิงสาว นาทีก่อนวางสีหน้าเฉยเมยอย่างไร นาทีนี้ไร้ความรู้สึกยิ่งกว่า เย็นชาเสียจนเหมือนคนไม่มีหัวใจ