วุ่นรักวิวาห์แค้น

คำโปรย

“แล้วคุณจะเอาอะไร ฉันไม่มีของมีค่าอะไร นอกจากสร้อยเส้นนี้”
รัชตะยิ้มแบบที่ปริมาไม่อยากเห็น ยามใดที่รอยยิ้มแบบนี้เกิดขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม คนที่เดือดร้อนต้องเป็นเธอทุกครั้ง มันเหมือนยิ้มของราชสีห์ก่อนตะปบกวางน้อย
“ตัวเธอไง”
ร่างทั้งร่างชาตั้งแต่หัวจรดเท้า ตัวเธอ เขาจะให้เธอเป็นเหมือนผู้หญิงขายตัวที่ใช้เรือนร่างแลกข้าว
“ไม่ ฉันไม่ยอม” เธอปฏิเสธทันที แค่คิดภาพตาม ก็รู้สึกไร้ค่า
“คิดให้ดีปริมา ข้าวหนึ่งมื้อของเธอและเด็กนั่นต้องแลกด้วยการนอนกับฉันหนึ่งคืน แค่นี้คงไม่สึกหรอมากไปกว่าที่มั่วจนได้สัตว์สองเท้านั่นมา ถ้าเธอไม่พอใจข้อเสนอนี้ ก็เชิญ...ขึ้นไปหาลูกรักของเธอได้เลย แล้วก็เอานมจากเต้าป้อนมันไป แต่นมของเธอจะพอรึ...เจ้าเด็กนั่นท่าทางจะกินเก่ง เฮ้อ...แต่ว่าข้าวต้มนี่หอมจังเลย เจ้าหมาข้างบ้านนี่ช่างโชคดีจริงๆ มีข้าวต้มเป็นอาหารมื้อเย็น”