กังสดาลใจ

เงาตะคุ่มนั้นยกตะเกียงขึ้นใกล้ใบหน้า
“เชี่ย!” คุณหลวงใต้แสงตะเกียงน่ากลัวมากเลย
“เชี่ยกระไรรึแม่” สำเนียงคุณหลวงทั้งสุภาพ ทั้งอ่อนหวาน พาลให้กังสดาลตำหนิตัวเอง จะมาหยาบคายไร้สกุลรุนชาติไม่ได้ ว่าแล้วก็ปั้นหน้ายิ้มแบบเม้มปากตามหลักกุลสตรี กระพริบตาใส อัญเชิญองค์แม่แอฟ ทักษอรลงประทับร่าง ตอบเสียงนิ่มนวลไปว่า
“หามิได้เจ้าค่ะ เชี่ยนั้นคือคำอุทาน แปลว่าประเสริฐเลิศแล้วเจ้าค่ะ”
“อ้อ เยี่ยงนั้นรึ ภาษาบ้านแม่ช่างแปร่งหูนัก”
“ไม่ลิเกเท่าภาษาบ้านคุณหลวงหรอกเจ้าค่ะ”

_______

กังสดาลสบตาเข้ากับภาพวาดคุณหลวงยุคโบราณก็มีอันต้องหลงเข้ามาในรัตนโกสินทร์ตอนต้น ทีแรกคิดว่าเขากำลังถ่ายหนัง ไหนได้ ซวยให้สุดแล้วหยุดที่สะดุดศพ!
ใช่ เธอสะดุดศพคุณแก้วประไพ คู่หมั้นคุณหลวงอนันต์นรเทพ
ตกเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งทันที!
แม่โว้ย! อยากกลับบ้าน!