ไม่สิ้นไร้ไฟเสน่หา

"เจสันระวังหน่อย" เสียงผู้หญิงร้องตามหลังเด็กชายที่ปั่นจักรยานนำหน้ามีเด็กหญิงตัวเล็กปั่นเคียงข้างเธอมา ทำให้ความคิดหยุดชะงัก เขาลดความเร็วลง ระวังตัวไม่ให้ถูกจักรยานชน
"ขอโทษด้วยนะคะ" เธอพูดเสียงใส น่าฟังสำเนียงดี แต่ก็ไม่ใช่อเมริกันแท้ เหมือนคนใช้ภาษาอังกฤษมานานแล้ว เมื่อปั่นมาใกล้ เขามองเห็นใบหน้าของเธอชัดขึ้น หญิงสาวเอเชีย อายุของเธอน่าจะไม่เกินยี่สิบห้า ไม่มีแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย เธออาจจะเป็นซิงเกิ้ลมัมก็ได้ สวย ตัวเล็ก ผิวสีน้ำผึ้ง เลือดฝาดดี สดใส ร่าเริง ยิ้มให้เขา เด็กชายน่าจะสิบขวบ ชะลอจักรยานลง
"ขอโทษครับ" เด็กชายบอก
"ไม่เป็นไร" เขาตอบ ก่อนจะปั่นสวนทางเขาไป
"เจสันอย่าปั่นเร็วนัก รอน้องด้วยสิ" สาวสวยที่มาด้วยบอกเด็กชาย
นับว่าโชคดีอีกแล้วที่ขากลับก็เจอกันระหว่างทางอีก เขาโบกมือให้ ตั้งใจยิ้มให้เธอเป็นพิเศษ อยากจะถามชื่อ และโสดไหม ก็ยังไม่กล้า ดีใจที่เธอโบกมือตอบและยิ้มให้
วันอาทิตย์ต่อมา เขาเห็นผู้หญิงเอเชียคนนั้นอีกครั้ง ครั้งนี้เธอมากับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน มาเป็นคู่ สองคู่นั่งอ่านหนังสือ ติวกันใต้ร่มไม้ เขาไม่กล้าคาดเดา และไม่กล้ารุก ได้แต่มองดูห่างๆ วิ่งจากไปอย่างทิ้งคำถามในใจไว้มากมาย เขาไม่เคยลบใบหน้าสวยหวานนั้นออกไปจากใจเลย สัญญาว่าเจอกันครั้งหน้า เขาจะถามชื่อเธอ