สวาทแค้นบำเรอมาร

"มีผมนอนเป็นเพื่อนแล้ว ป้าฝันกลับไปนอนที่ห้องเถอะครับ" คฑาวุธยกยิ้มเอ่ยออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ทว่ากำลังทำให้คนฟังอย่างมณิการ์ใจหาย ในขณะเดียวกันป้าฝันเองยังคงตื่นตกใจไม่หาย
"อะ อะไรกันคะ" ป้าฝันถามออกไปเสียงกระตุกกะตัก อืออึ้งในสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง
"บังเอิญวันนี้ผมมีงานให้นางบำเรออย่างมณิการ์ทำ แค่ง่ายๆบนเตียง" เขาไม่คิดจะไว้หน้าหรือห่วงความรู้สึกเธอเลยสักนิด กี่วาจาเอื้อนเอ่ยมีแต่ตั้งใจเหยียบย่ำ
"คุณเก้า!" ผู้อาวุโสกว่าถึงกับเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงดัง ทั้งช็อกและตกใจ แต่คงน้อยกว่ามณิการ์ที่แทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ ขอบตาร้อนผ่าวเจ็บร้าวในทุกคำพูด
"ก็แค่ผู้หญิงไร้ค่านอนอ้าขาให้เอา ผมไม่คิดเอาทำเมียหรอกครับป้า แค่นางบำเรอก็เกินพอ" ทุกคำพูดคำจาเขาไม่คิดถึงผู้ใด
"ฮึก ม่อนขออยู่คนเดียวได้ไหมคะ" ร่างบางสะอื้นไห้สุดเกินจะทนไหว มันเจ็บจนแทบจะฉีกออกเป็นชิ้น วาจาคมเปรียบดั่งมีดเล่มใหญ่ทวงแทงทะลุหัวใจ บดขยี้ไม่เหลือชิ้นดี
"มารยา!" คฑาวุธตะคอกเข้าใส่ร่างบางเสียงดังลั่น ชี้นิ้วไปยังเตียงนุ่มสมรภูมิสวาททั้งเขาและเธอ "ไปรอบนเตียง"

******************
ฝากผลงานด้วยงานนะค หากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยนะคะ