เล่ห์สวาทมัจจุราช

คำโปรย
"คุณมายุ่งกับฉันอีกทำไม ฉันเคยฆ่าตัวตายก็เพราะรักคุณ แต่ต่อให้คุณรู้ว่าฉันฆ่าตัวตาย คุณก็ไม่เคยไปเยี่ยมสักครั้ง คุณไม่เคยดูดำดูดีฉัน แล้วพอฉันมีคนอื่น คุณจะเข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตฉันอีก ฉันเกลียดคุณ"

------------

“แม่คะ พี่เอก”บุษบานึกถึงพวกเขา “บุษขอโทษ”
เธอไม่อภัยให้ตัวเองในความผิดครั้งนี้
บุษบามองผ้าที่ผูกกับกิ่งไม้ใหญ่แล้วก็ค่อยๆ ก้าวขึ้นไปยืนบนเก้าอี้
เธอยื่นมือไปจับผ้ามาคล้องคอ ตาค่อยๆ หลับลงเพื่อรวบรวมกำลังใจที่จะทำสิ่งนี้
“ไปตายซะ”นั่นคือคำพูดของเขาที่ก้องอยู่ในหูเธอ “ฉันเกลียดเธอ และที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเอาชีวิตเธอ”
“ฉันจะบอกให้หายโง่”ฮาคิมแสยะยิ้ม “ที่ฉันจีบเธอ ก็เพื่อทำให้เธอรักฉัน จากนั้นก็ฟันแล้วทิ้ง ..ฉันทำทั้งหมดนี่ ก็เพื่อล้างแค้นให้น้องชาย”
“เพราะความสำส่อนของเธอ เพราะความไร้หัวใจของเธอ ..บาตินเลยต้องตาย”
“ฉันเกลียดเธอ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ”
“คุณไม่เคยรักฉันเลยสักนิดหรือไง ..ระหว่างเรา ..ไม่มีอะไรจริงเลยสักนิดเดียวใช่ไหม”บุษบาถาม
“ไม่มี”
“ไม่จริง”เธอไม่อาจยอมรับ
“ฉันพูดความจริง”เขาย้ำ “ฉันไม่เคยชอบผู้หญิงจืดๆ อย่างเธอ ..คนที่ฉันชอบจริงๆ ก็คือคุณปั้นหยา”
ถ้อยคำนั้นก้องอยู่ในหัวของบุษบาครั้งแล้วครั้งเล่า
“คนที่ฉันชอบจริงๆ ก็คือคุณปั้นหยา”

“ฮือๆ ฮือ”เธอร่ำไห้กับความโง่ของตัวเอง
“ไปตายซะ”
ฮาคิมต้องการให้เธอตาย
“ไปตายซะ”ประโยคนั้นก้องอยู่ในหูซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และราวกับคำพูดของเขาเป็นดั่งมนต์สะกดที่ชี้นำ ให้เธอทำอย่างนั้น
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว เธอก็พร้อมที่จะจากโลกนี้ไป
บุษบานึกถึงภาพเงาของตัวเองหลังจากที่ใส่บาตรพระเมื่อตอนเช้า
เงาของเธอ ..โดนเงาของเถาวัลย์รัดคอ
มันไม่ใช่แค่เงาสินะ ..แต่มันคือลางบอกเหตุ ว่าเธอจะต้องพบเจอกับสิ่งใดในวันนี้
“ลาก่อน”เธอนึกถึงฮาคิมเป็นคนสุดท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงไป เท้าเตะเก้าอี้จนล้ม ทำให้ร่างแขวนอยู่กลางอากาศ
วินาทีแห่งความตายกำลังมาเยือน
ในตอนนี้บุษบารู้แล้วว่า ลางนิมิตในความฝันก่อนที่เธอจะได้เจอกับฮาคิมนั้นหมายถึงอะไร
ปีศาจงูแห่งความตาย
งูเป็นสัญลักษณ์ของความรัก การแต่งงาน และชีวิตคู่
ปีศาจ เป็นสัญลักษณ์แห่งความชั่วร้าย
ความตาย ..ก็คือสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่
ในความฝันครั้งนั้น ได้บอกไว้อย่างชัดเจนว่า เธอกำลังจะได้เจอความรักที่นำมาซึ่งความตาย
ฮาคิม ..คือผู้ที่นำความมรณะมาสู่เธอ
น้ำตาของบุษบาร่วงลง ..เธอนึกถึงน้ำค้างบนยอดหญ้าเมื่อตอนเช้า
แสงอาทิตย์สะท้อนกับหยาดน้ำค้าง คงเหมือนกับการที่หยาดน้ำตาของเธอสะท้อนแสงแดดในเวลานี้
ทั้งหมดทั้งมวล ล้วนมีคำตอบ
วันนี้เธอได้รู้ ได้เห็นแล้ว
บุษบาเห็นเพียงแค่แสงสว่างที่เจิดจ้ายังปลายอุโมงค์ คล้ายดั่งที่มารดาของเธอเล่าความฝันให้ฟัง
เธอพบแล้ว ..ดินแดนแห่งนั้น
ใกล้เข้าไปแล้ว ..แค่เพียงเอื้อมมือ
แสงแดดยามเช้า และหยาดน้ำกำลังสะท้อนแสงแพรวพราวบนกลีบดอกกุหลาบ
เธอได้เห็นแล้ว ..สวยงามจริงๆ
เธอได้สัมผัสแล้ว ..กับลมหายใจสุดท้ายที่กำลังจะสิ้นสุดลง
“บุษ!”เสียงของนาวาเรียก
นั่นคือเสียงในความฝัน ..หรือเขากำลังเรียกเธอจริงๆ
บุษบาพยายามจะลืมตามอง แต่รู้สึกเหมือนทุกอย่างนั้นเบลอ สายตาเธอไม่อาจพบเจอสิ่งใด นอกจากแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์