เสน่หาเจ้าสาวบ้านไร่

‘งามตา’ เด็กหญิงผู้อาภัพเป็นเพียงลูกสาวคนงานในไร่ที่ ‘พ่อเลี้ยงอินทร’ ให้ความสงสาร และเอ็นดู
เขาให้การอุปการะและเฝ้าดูแม่สาวน้อยเติบโตอยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งเธอได้โตเป็นสาว แล้วความรู้สึกที่มีให้ก็เริ่มแปรเปลี่ยนไปจนกลายเป็น ‘ความรัก’ ที่ยากจะหักห้ามหัวใจ...
ใครจะว่าเขาหลงเด็ก เขาก็ยอม!!
ใครจะว่าเขากินหญ้าอ่อน เขาก็ยอม!!
ในเมื่อเสน่ห์ในตัวงามตามากล้นแบบนั้น แล้วเขาจะหักห้ามใจได้อย่างไร

“ฟังนะงาม ตอนนี้ฐานะของเธอเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ใช่คนรับใช้ของฉันอีกต่อไป แต่เธอคือ ‘เมีย’ ของฉัน ดังนั้น หน้าที่ของเธอก็คือการดูแลปรนนิบัติฉัน ทำให้ฉันมีความสุขมาก ๆ นั่นคือหน้าที่ของเธอ”
งามตากลืนน้ำลายลงคอ ตัวสั่นน้อย ๆ
“แล้ว... ต้องทำยังไง พ่อเลี้ยงถึงจะมีความสุขคะ?” ถามออกไป งามตาก็แก้มร้อนผ่าว
ไม่รู้ว่ามุมปากที่ยกขึ้นนั่นใช่รอยยิ้มหรือไม่ แต่สายตาคู่คมที่จ้องมองมา มันก็ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก พอเธอจะขยับตัวหนีก็กลายเป็นว่าพ่อเลี้ยงไม่ยอมปล่อยเธอไป
เขาใช้นิ้วโป้งไล้กลีบปากของเธอเบา ๆ สายตาคู่คมจ้องมองอย่างมีความหมาย
“เธอคิดว่าผัวเมียกันต้องทำอะไรกันบ้างล่ะ?” พ่อเลี้ยงอินทรถามยิ้ม ๆ ดวงตาเป็นประกายระยับ แต่หญิงสาวก็ส่ายหน้า หลบสายตาคู่คมของเขา “เธอสวยออกอย่างนี้ ทำให้ฉันมีความสุขได้ไม่ยากหรอก”
“พ่อเลี้ยง...” งามตาหน้าร้อนผ่าว มองผู้เป็นสามีอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“อื้อ... พ่อเลี้ยง อย่า... อย่าค่ะ” หญิงสาวร้องห้ามเสียงสั่น
เพราะทุกครั้งที่เขาเข้าถึงเนื้อถึงตัวมันก็ทำให้เธออ่อนระทวยตลอด นอกจากนี้พอได้แตะเนื้อต้องตัวเธอพ่อเลี้ยงก็จะเรียกร้องมากขึ้นเรื่อย ๆ มากจนเธอคิดว่าคงอีกไม่นานเธอคงได้ตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน
“เธอสวยไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้จะให้ฉันหักห้ามใจได้ยังไง” ปากก็พูดพร่ำ แต่มือซุกซนยังสำรวจเรือนร่างอรชนของหญิงสาว