วันนี้พันธนาการสองเรา

“รถคันนั้นที่เป็นชื่อลิน...ทำไมพี่ไม่ขายไปล่ะคะ”
มาลินถามขึ้นมาขณะที่สายตาจดจ้องโฟมสีขาว หากกวีกลับจ้องตาของเธอไม่กะพริบ
“ของทุกอย่างพี่เก็บไว้หมด”
มาลินหยุดเคลื่อนไหวหลังจากโกนหนวดไปได้เพียงหนึ่งข้าง ค่อยๆ ดึงมือกลับมาประสานสายตาพ่อของลูก
“เก็บ...แม้กระทั่งแพนด้าตัวน้อยที่ลินโยนทิ้ง”
นึกถึงกิ๊บหมีแพนด้ามาลินก็จุกขึ้นมาทันทีทันใด คล้ายกับว่ามีลมตีขึ้นมาคาอยู่บริเวณหน้าอกเธออย่างหนักหน่วง เกิดเป็นน้ำใสๆ คลอเอ่อขึ้นมาบนดวงตาคู่โศก ซึ่งชายหนุ่มรีบหลุบตาลงหนีความเจ็บปวดของเธอ
“พี่ทิ้งไม่ได้สักอย่าง...ทิ้งไม่ลงแล้วก็คงไม่มีวันทิ้งไปไหนอีกแล้ว”
กวีไม่พูดถึงความผิดพลาดที่ผ่านมา ไม่แม้แต่จะตอกย้ำวันวานอันโหดร้ายที่ได้ก่อไว้กับมาลิน หญิงสาวพยักหน้าถี่หากน้ำตาร่วงเป็นทาง มืออันสั่นเทาจับมีดโกนหนวดแน่นแล้วยื่นออกไปข้างหน้า หากไม่กล้าจรดลงบนแก้มของชายหนุ่ม...
“ลินทำไม่ได้ค่ะ”
สุดท้ายจึงชักมือกลับมา วางมีดโกนลงข้างลำตัว กวีพยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ถ้าลินฝืนทำให้พี่ พี่ต้องเจ็บตัวแน่เลย มือลินสั่นไปหมด”
มาลินยิ้มทั้งน้ำตาส่งให้เขา สร้างความรวดร้าวให้คนมองจนอกกลัดหนองขั้นรุนแรง ค่อยๆ โผกอดร่างบางช้าๆ
“ฮือออ พี่อย่าทำกับลินแบบนั้นอีกนะคะ อย่าทำอีกนะ”
มาลินร้องไห้โฮบนไหล่หนาเปลือยเปล่าของกวีก่อนยกมือกอดร่างของเขาแน่น ชายหนุ่มตาแดงก่ำพยักหน้าให้สัญญาแต่ไม่ปริปากพูดตอบเธอสักคำ ด้วยรู้สึกหน่วงที่ใจจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ หากในใจเขาให้คำสัตย์สาบานเอาไว้แล้ว
‘พี่จะไม่มีวันทำผิดต่อลินอีกตลอดชีวิตนี้...ไม่มีวัน’