เกล็ดนาคา

องค์ดิษฐ์ราชนาคาผู้เป็นโอรสเพียงหนึ่งเดียวของพญาไชยทัตนาคราชได้ทำผิดกฏแห่งวงศ์ตระกูลโดยไปรักกับมัสสิตาหญิงมนุษย์ทำให้ทั้งคู่ต้องถูกแยกจากกันด้วยความตาย...แต่ทว่าบ่วงกรรมแห่งรักไม่อาจหนีพ้น
มัสสิตา..ตั้งจิตอธิษฐานกับเกล็ดนาคาที่คนรักได้ให้ไว้ไปเป็นนาคีเพื่อจะได้ครองรักกับคนรักของตนทำให้นางไปกำเนิดเป็นนาคีในตระกูลอันสูงส่ง
องค์ดิษฐ์ราช..เสียใจกับการตายของคนรักจึงตั้งจิตอธิษฐานไปเป็นมนุษย์เพื่อให้ได้ครองคู่กันดวงจิตจึงไปกำเนิดเป็นมนุษย์สมดังใจโดยไม่รู้ว่ามัสสิตาอธิษฐานไปเป็นนาคี
พญาไชยทัต..เสียใจและโกรธเคืองโอรสตนเป็นที่สุดจึงคร่าชีวิตมนุษย์ขององค์ดิษฐ์ราชแล้วให้กลับมาเป็นนาคาเช่นเดิมก่อนลงโทษโอรสของตนด้วยคำสาป

ความรักของทั้งคู่จะเป็นเช่นไรเมื่อวาสนายังคงมีต่อกัน แม้จะถูกพรากจากพร้อมความเข้าใจผิด..แต่ศรัทธาแห่งรักยังคงมั่นไม่ผันแปร...เกล็ดนาคาที่ให้ไว้จะช่วยนำพาไปให้ได้พบ

หนึ่งนาคี ผู้มั่นรัก สลักไว้
หนึ่งห้วงใจ ให้แด่จิต ดิษฐ์ราช
เฝ้าตามรัก ภักดีพี่ นี้หมายมาด
นาคาราช ทุกชาติรัก จักติดตาม...

................................................................

"อะ..องค์ดิษฐ์ราช!..พะ..พระชายา"
นพสินธุ์หน้าตาตื่นมาเข้าพบผู้เป็นนายด้วยความรีบร้อนเหงื่อโทรมไปทั้งกาย
"มีอันใด!..มัสสิตายอดรักของข้าเป็นอันใด?"
องค์นาคารีบตรงเข้ามาเขย่าตัวนาคาคนสนิทจนสั่นคลอนเอ่ยถามอย่างกังวลใจ
"พระ..ชายา..ฮืออ.."
น้ำตาของผู้เป็นบ่าวไหลรินด้วยความสงสารนายของตนอย่างจับใจ
"..นางเป็นอันใด..เจ้าพานางหนีไปได้แล้วใช่หรือไม่..นพสินธุ์?" องค์นาคาสังหรณ์ใจจนมือไม้สั่นไม่อยากจะได้ยินข่าวมิสู้ดี

"นะ..นาง..สิ้นใจแล้วพระเจ้าข้า"
ข่าวที่ได้ยินจากปากของนพสินธุ์ทำเอาองค์นาคานิ่งค้างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"มะ..ไม่จริง...ไม่จริง!...มัสสิตา.."
ร่างสูงเซลงไปนั่งทรุดส่ายหน้าไปมาเหมือนอยากให้มันเป็นเพียงความฝัน..ไม่อยากจะให้สิ่งที่ได้ยินมาเป็นความจริงหัวใจนาคาหนุ่มเจ็บปวดเหมือนใครมากระชากเอาหัวใจออกไป
"เป็นความผิดของข้าพระองค์เองที่ช่วยพระชายาไม่ได้..ข้าพระองค์สมควรตาย"
นพสินธุ์ก้มลงกอดเท้าผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิดทั้งสงสารนายของตนสุดหัวใจ
"ไม่ใช่ความผิดของเจ้า..ข้าต่างหากที่ทำให้นางต้องตาย..หากข้าไม่ดื้อรั้นที่จะพานางมาที่นี่นางก็คงไม่ต้องตาย...ข้าต่างหากที่สมควรตาย"
องค์ดิษฐ์ราชดึงปอยผมของคนรักที่ห้อยติดตัวไว้ตลอดเวลาขึ้นมาแนบแก้มตนร่ำไห้อย่างคนใจสลาย...