กอดนั้น...นิรันดร (ปาฏิหาริย์รักหิรัญญิการ์)

กอดหน่อยได้ไหม...
ฉันอยากตายในอ้อมแขนคุณ
.
“ผมจะคืนอิสรภาพให้คุณนะหิรัญญิการ์ แต่ผมจะไม่เป็นเพื่อนกับคุณ สำหรับคุณแล้ว ผมให้ความเป็นเพื่อนกับคุณไม่ได้”
ดวงตาของธีรดนย์แดงก่ำ หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆ เอ่อล้น ก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงมาสู่อก เปียกเสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาสวมใส่ ไหลแทรกผ่านเข้าไปยังเนื้อหัวใจที่แตกละเอียด
“คุณรู้ไหม ผมไม่ได้รักคุณสักนิด” ธีรดนย์บอก “ดังนั้น ผมจึงไม่รู้สึกอะไรเลย หากคุณจะบอกเลิก”
ประโยคบอกเล่าธรรมดาๆ ของธีรดนย์เสมือนใบมีดโกนที่ค่อยๆ กรีดลงมาบนเนื้อหัวใจของเธออย่างช้าๆ มันเจ็บยิ่งกว่าคำต่อว่าของเขาเสียอีก
คำพูดของเขามันสวนทางกับสิ่งที่เธอเห็น เธออยากให้เขาเกรี้ยวโกรธ อยากให้เขาแสดงออกมาว่าเกลียด มันคงจะดีไม่น้อย แต่พอเขาพูดกับเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ต้องดิ้นทุรนทุรายเพื่อร้องขอชีวิต
“เราอย่าพบกันอีกเลยนะ” ธีรดนย์บอกเสียงแผ่ว “เพราะถ้าเราพบกันอีกครั้ง ผมสาบานว่าจะไม่ยอมปล่อยคุณไปอย่างวันนี้” คราวนี้เสียงของเขาสั่นสะท้านจนเห็นได้ชัด ความเจ็บปวดที่ฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่ม ทำให้หิรัญญิการ์อยากย้อนเวลากลับไปเพื่อตัดสินใจใหม่อีกครั้ง
“อย่าบอกลาผมนะ ทำตัวให้เหมือนว่าเรากำลังแยกกันไปเที่ยว ถ้าบังเอิญเจอกันข้างนอก ขอร้องนะ ช่วยทำเป็นคนแปลกหน้า อย่าได้เดินเข้ามาทักเชียว เพราะ...ผมกลัวตัวเองเผลอเดินเข้าไปกอดคุณ”
ธีรดนย์ยิ้มให้เธอผ่านม่านน้ำตา
“ผมต้องไปแล้ว ผมสัญญา...ว่าผมจะไม่คิดถึงคุณ ใช้ชีวิตที่เหลือของคุณให้มีความสุขนะ”
ธีรดนย์ลุกขึ้น เขากำลังจะก้าวออกจากโต๊ะ ก้าวออกไปจากชีวิตเธอ หิรัญญิการ์โผลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปกอดเขาไว้
“คุณไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันไม่เป็นไร คุณไม่อยากเจอฉันอีกไม่เป็นไร คุณจะไม่คิดถึงฉันเลยก็ไม่เป็นไร แต่...อนุญาตให้ฉันคิดถึงคุณบ้างได้ไหม”
ชายหนุ่มกอดเธอตอบ...นิ่งนาน ก่อนจะดันร่างเธอออก แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้
“ได้สิ...แต่ผมไม่อนุญาตให้คุณรักนะ”

.
กอดนั้น...นิรันดร
เขียนโดย ตาเบบูญ่า
เป็นเรื่องเดียวกับ
ปาฏิหาริย์รักหิรัญญิการ์
เขียนโดย แสง สีรุ้ง
ตีพิมพ์ครั้งแรก
พิมพ์คำสำนักพิมพ์

นักอ่านท่านใดเคยอ่านปาฏิหาริย์รักหิรัญญิการ์แล้ว
ผ่านเรื่องนี้ไปได้เลยนะครับ
ผู้เขียนยังคงต้นฉบับเดิมไว้
ไม่ได้เพิ่มเนื้อหาใดๆ ลงไปทั้งสิ้น