คมเสน่หา

“ผมรักโศดาวัณย์ฮะคุณยาย”
เขาย้ำประโยคหนักแน่น ช่างไม่ผิดกับอดีตลูกเขยของนางที่เคยบอกเลยสักนิด ผู้ชายมีลิ้นหลายแฉกนัก ชายหนุ่มตรงหน้าท่านมิใช่หนุ่มน้อยริรัก วัยของเขาจัดว่าอยู่ในเกณฑ์ของคนควรจะมีพื้นฐานความจริงมากกว่าความเพ้อฝัน
“เอาเถอะไว้รอแม่ภาเขาหายโมโหก่อน ชั้นจะช่วยพูดให้”
“ขอบคุณครับ”
ษมาก้มลงกราบแทบเท้าท่าน หญิงชรายิ้มอย่างกรุณา
“ไม่เป็นไร อย่างน้อยที่สุดชั้นก็อยากให้นังหนูได้รับการเยียวยาทางจิตใจเหมือนกับที่คุณพูด”