หวานใจของยัยกำมะลอ

“คุณกลัวหรอโสพิตา” ธาริตเอ่ยกลั้วหัวเราะ ยิ่งร่างบางในอ้อมแขนของเขาสั่นสะท้าน เขาก็ยิ่งสะใจ สองเท้าก้าวเดินพาร่างบางก้าวตามเคลื่อนใกล้หนทางสู่เบื้องล่างมากขึ้นทุกที
“ดูสิว่า ข้างล่างสวยแค่ไหน หลบทำไม ดูสิ ผมบอกให้คุณดูไง” ความเจ็บปวดในใจผลักดันให้คำพูดนั้นหลุดออกมา ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่า ในยามนี้เขากำลังใช้มือใหญ่บีบปลายคางของหญิงสาวให้หันมองไปในทิศทางที่เขาต้องการ
“ไม่ ฉันกลัว ไม่” นิศากรละล่ำละลัก น้ำใสๆเอ่ออาบสองแก้มด้วยความกลัวสุดขีดจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้
“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” นิศากรถามออกไป เมื่อทุกอย่างมาถึงสุดทาง ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว อย่างมากก็แค่ตกลงไปเบื้องล่าง มันคงดีกว่าการอยู่ในอุ้งมือของเขาแบบนี้
“ผมก็แค่อยากให้คุณรู้ว่าความกลัวเป็นยังไง ก็เท่านั้น”
“แน่จริง ผลักฉันลงไปเลยสิ” นิศากรมองธาริตด้วยแววตากร้าวขึ้นมา
“คุณไม่กลัวแล้วหรอ เมื่อกี๊คุณยังบอกผมอยู่เลยไม่ใช่หรอว่าคุณกลัวความสูง” ธาริตพูดออกไปแล้วก็ให้รู้สึกแปลกใจขึ้นมา โสพิตากลายเป็นคนกลัวความสูงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ใช่ ฉันกลัวความสูง แต่ฉันไม่กลัวความตาย ถ้าคุณพาฉันมาบนนี้เพราะอยากจะฆ่าฉันล่ะก็รีบฆ่าฉันเลย ถ้ามันจะทำให้ความเจ็บปวดในหัวใจของคุณจางลงบ้าง” คำพูดนั้นพร้อมกับอาการนิ่งสงบ พร้อมแล้วสำหรับการก้าวเดินสู่หนทางแห่งความตายของหญิงสาวนั้น ทำให้ธาริตถึงกับชะงัก ไม่เข้าใจตนเองเลยว่าทำไมเขาต้องอยากกอดร่างของเธอเอาไว้ด้วย ในเมื่อเธอเองไม่ใช่หรือ ที่เป็นคนทำร้ายเขาให้เจ็บปวดใจเช่นนี้