สิเน่หาแดนทราย

“มานอนเถอะน่า ข้าไม่ทำอะไรหรอก”
คำพูดนั้นจบลงฟาริดาเงยหน้าขึ้นมอง อาคีลาห์เห็นอย่างนั้นก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วยักไหล่
“ก็อาจจะมีกอดบ้าง”
“แล้วอาจจะมีจูบ...บ้างนิดหน่อย”
“ท่าน” ฟาริดาถึงกับหน้าแดงเมื่อได้ยินเช่นนั้น แล้วถ้าขืนเขาพูดต่อไปจะไม่...
“โอเค ข้าไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ”
“จริงนะ”
“ถ้าเจ้าไม่เต็มใจ” คำนี้เขาหันไปอีกด้านแล้วพูดออกมาเบา ๆ จนหญิงสาวต้องขยับเข้ามาใกล้
“เมื่อกี้ท่านพูดว่าอะไรนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ข้าง่วงแล้ว ขึ้นมานอนเถอะ”
ว่าแล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนก่อน ฟาริดามีท่าทีลังเล แต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหลับตาไปแล้วจริง ๆ ก็ค่อย ๆ คลานไปนอนบนเตียงบ้าง สายตาก็คอยเหลือบมองตลอดว่าคนที่นอนข้าง ๆ จะทำอะไรหรือเปล่า
เมื่อเห็นว่าตนคงปลอดภัยจึงหลับตาลงบ้าง แต่ครั้นพอจะเคลิ้มหลับก็ต้องถูกปลุกด้วยมือหนาที่ยุ่มย่ามไปตามตัว จนร่างบางสะท้านเฮือกแล้วก็หวั่นไหวปั่นป่วนจนต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนนี้ตะเกียงที่จุดอยู่ดับลงไปหมดแล้ว เธอจึงไม่เห็นว่าชายหนุ่มกำลังทำสีหน้าแบบไหน แต่เมื่อสายตาปรับชินกับความมืดได้ ก็เหมือนหญิงสาวจะมองเห็นแววตาคมที่จ้องอยู่เต็มไปด้วยไฟแห่งความปรารถนา ที่เป็นสัญญาณว่า...คืนนี้เธออาจจะไม่รอด
“นะ...ไหนท่านบอกว่าง่วงไง” ถามออกไปเสียงสั่น
เพราะตอนนี้เธอตกอยู่ใต้ร่างของเขาเหมือนเมื่อตอนบ่ายนั่นอีกครั้ง แถมตอนนี้มือของเขายังยุ่มย่ามไปตามเนื้อตัวเธอไม่หยุด
สัมผัสแผ่วเบาที่พรมปะลงตามเนื้อตัว ชวนให้หญิงสาวรู้สึกหวามไหวไปกับสัมผัสอันเล้าโลมนี้ และฟาริดายังรู้สึกเหมือนกับว่ามีผีเสื้อนับล้าน ๆ ตัวบินวนอยู่ในท้องจนรู้สึกปั่นป่วนไปหมด
“ตอนนี้ข้าไม่ง่วงแล้ว” อาคีลาห์ก้มลงมากระซิบตอบเสียงพร่าจนหญิงสาวต้องเบี่ยงหลบอย่างเอียงอาย
“แต่เราง่วงแล้ว”
“ก็นอนไปสิ”
ตอบพร้อมกับค่อย ๆ พรมจูบลงบนใบหูเล็กเบา ๆ ฟาริดารู้สึกสะท้านขึ้นมาทั้งตัวกับสัมผัสที่ยังไม่คุ้นเคยนี้
“ทะ...ท่านจะทำอะไร”
“รักเจ้า”