แค่ปล่อยใจให้รัก

“ฌาร์ม จูบหน่อยสิครับ” นักรบเอ่ยขอออกมาหน้าตาย ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติที่ทำกันทุกวัน ซึ้งมันไม่ใช่เพราะทั้งเขาและฌาร์มยังไม่เคยทำมากกว่ากอดไม่กี่ครั้งและหอมแก้มที่เขาขโมยหอมเท่านั้น แต่ไม่รู้อะไรมันดลใจให้เขาพูดแบบนี้ออกไปแม้แต่นักรบเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด แต่เมื่อพูดออกไปแล้วก็ได้แต่รอคำตอบด้วยใจเต้นแรงกว่าปกติแปลกๆเท่านั้น
“เด็กร้ายกาจ” ฌาร์มยื่นมือมาบีบจมูกโด่งเป็นสันสวยของเด็กร้ายกาจที่อยู่ๆก็ขอจูบเธอหน้าตาเฉยแรงๆซ้ายขวาด้วยความหมั้นไส้ ร้ายจริงๆ
“หึหึ” นักรบได้แต่หัวเราะในลำคอก่อนจะคว้าจับเอามือนุ่มมากุม กดจมูกลงไปบนมือเนียนนุ่มแรงๆไปหนึ่งครั้งโดยที่ดวงตาคมยังคงจ้องมองไปที่นัยย์ตาดุปนหวานของเจ้าของมือนุ่มไม่วางตา และนั้นส่งผลให้ฌาร์มถึงกับร้อนหน้าขึ้นมาครามครัน ใบหน้าเนียนไร้อารมณ์เริ่มมีริ้วแดงจางๆพาดผ่านแกมเนียน มือที่ถูกกุมอยู่ร้อนวาบจนต้องชักมือกลับมาวางบนพวงมาลัยอย่างรวกเร็ว
“ลงได้แล้ว”
“ครับผม”
.........................................................................................................................................................................
“คิดถึงครับ คิดถึงฌาร์ม” นักรบเอ่ยปากบอกความรู้สึกของตัวเองข้างหูของคนในอ้อมแขนแผ่วเบาแต่กลับหนักแน่นและฝังลึกลงไปในใจของอีกคน
“ฮึ” ไม่มีเสียงพูดนอกจากเสียงขัดใจในลำคอ แต่เพียงเท่านั้นก็เพียงพอให้รู้แล้วว่าคนในอ้อมแขนยังคงอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้รังเกียจหากต้องง้องอนอีกคน กลับชอบใจเสียมากกว่า
“โกรธอะไรครับ?” นักรบขยับร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองให้เอนตัวพิงเก้าอี้แทน พร้อมทั้งรั้งคนในอ้อมแขนมากอดแน่น บังคับให้เอนตัวพิงบนอกของเขาแทนเก้าอี้จนกลายเป็นว่าตอนนี้อีกมีร่างโปร่งบางของอีกคนกำลังหันหลังเอนตัวพิงอกเขาแทนการพิงเก้าอี้เช่นเดิมเพราะเขาแย่งที่ไปแล้ว
“.....”
“อ๋อ ไม่ได้โกรธ แต่หึงนี่เอง ดีใจจัง” เมื่อเห็นอีกคนเงียบนักรบก็ได้ทีเอ่ยปากหยั่งเชิงความรู้สึกของอีกคนทันที
“ไม่ใช่” เสียงราบเรียบเอ่ยทัดทานขึ้นมาอย่างรวดเร็วผิดวิสัย ทำเอานักรบที่มองอยู่หลุดหัวเราะออกมากับท่าทีลนลานนั้น
“เอ๋ น่าน้อยใจจัง สงสัยคงมีแค่ผมที่หึงจนแทบบ้าคนเดียว ตอนที่เห็นไอ้หน้าตี๋นั้นมันโอบฌาร์มอยู่” นักรบได้ทีใช้เหตุการณ์นั้นมาไล่เบี้ยเอากับอีกคน
“นั้นเพื่อนร่วมงาน” ฌาร์มเอ่ยตอบกลับเสียงเบา
“ครับ นั้นก็เพื่อนเหมือนกัน เพื่อนร่วมกลุ่ม ผมให้ได้เท่านั้น แต่กับฌาร์มผมให้ได้หมดเลยทั้งตัว หึหึ”
“เหอะ ใครอยากได้กัน”
“ผมยัดเยียดครับ”
“ชิ”
“คิดถึงจัง คิดถึงมากเลย” นักรบเอ่ยปากก่อนจะรวบเอวบางเข้ามากอดแน่นๆอีกครั้งเพื่อทดแทนความรู้สึกวูบโหว่งยามเมื่อกลับถึงบ้านแล้วไร้วี่แววของคนในอ้อมกอด
“อืม”
เวลาหมุนผ่านไปช้าๆมีเพียงความเงียบที่ปกคลุ่มเรือนกระจกเอาไว้ หนุ่มสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายล่ะทิ้งทุกอย่างรอบตัวรับรู้เพียงความรู้สึกของอีกฝ่ายและอ้อมกอดของกันและกันเท่านั้น
“ฌาร์มครับ หลังจากที่ผมรับปริญญาแล้ว แต่งงานกันนะครับ” นักรบเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ คำพูดนั้นดังก้องสะท้อนเข้าไปในใจ
“อืม” คำตอบอันแสนแผ่วเบาของฌาร์มเองก็คล้ายจะดังก้องในใจของนักรบไม่ต่างกัน
ความรักระหว่างนักรบและฌาร์มคล้ายว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างง่ายดายแต่มันไม่ใช่เลย แต่สิ่งที่พวกเขาทั้งคู่ทำก็เพียงแค่ปล่อยให้หัวใจของพวกเขาได้เลือกที่จะรักใครอีกคนด้วยตัวของมันเอง ไม่นำเหตุผลต่างๆนาๆเข้ามาให้มันยุ่งยาก แค่ปล่อยใจให้มันรัก รับรู้ด้วยความรู้สึก รู้ว่าอยากอยู่กับคนคนนี้ อยากใช้ชีวิตร่วมกัน อยากเห็นเขาในทุกวัน วันนี้ พรุ่งนี้และวันต่อๆไปก็ยังคงอยากเห็นเขาอยู่เคียงข้างเรามันก็เท่านั้น บางครั้งคำว่ารักมันใช้เหตุผลมาตัดสินไม่ได้ แต่ต้องใช้หัวใจเป็นตัวชี้นำ