Hide love in my heart เพราะฉันทำได้แค่นี้

มันคงจะดี ถ้าเรากลับไปไม่รู้จักกันเหมือนเดิม การที่ฉันรับรู้เรื่องราวทั้งหมดทำให้ฉันค้นพบความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้ ความรักที่ฉันได้รู้จักมันคือ ความเจ็บปวด…
“น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมพูดพลางแตะตัวน้องเค้าเบาๆ
“ฮือๆ เจ็บ หนูเจ็บ”เด็กผู้หญิงคนนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเต็มพวงแก้มของเธอ แต่ผมกลับแอบสังเกตเธอมากกว่านั้น เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ผิวขาวอมชมพู น่าทะนุถนอมที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา
“เจ็บตรงไหน ลองบอกพี่สิ”ผมพยายามพูดหวานกับเธอ
“ตรงนี้” เธอชี้ไปที่หัวเข่า ที่มีเลือดซึมอยู่
“พี่ขอโทษนะครับ ที่ทำให้หนูต้องมาเจ็บตัว”
“ไม่เป็นไรค่ะ”เธอพูดพลางส่ายหน้าปนเสียงสะอื้นเล็กๆ มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารัก อะไรกัน นี่เราคิดอะไรอยู่ นี่แกกับน้องเค้าอายุห่างกันจะรอบหนึ่งเลยนะ หยุดคิดแบบนั้นเลย ไอ้โซ!
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะ”ผมมองหน้าน้องพักนึงก่อนตัดสินใจ อุ้มเธอขึ้นมา
“พี่ คนนี้เขาช่วยหนูไว้ค่ะ”เธอพูดอย่างยิ้มๆให้ผม
“จริงเหรอจ๊ะ ไหนเดินมาหาคุณแม่สิ” ผมมองดูเธอเดินไป แล้วถูกอุ้มโดยแม่ของเธอ
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยลูกฉันไว้”เธอกล่าวก่อนที่จะอุ้มเด็กหญิงน่ารักคนนั้นไป

ตั้งแต่วันนั้นผมก็จำภาพของเด็กหญิง ‘จันทิมันตุ์ เกตุสิริประภา’ ได้อย่างขึ้นใจ